ΤΑ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΖΩΗΣ / Τάτσης Γιάννης

Αγριεμένο, σφυρίζοντας επίμονα το ξεροβόρι
κατεβαίνει τα χιονισμένα βουνά
και λυσσομανώντας μακριά μας
μαστιγώνει τα γυμνά κλαδιά των δέντρων.
Ακούγοντας χαρούμενο το τραγούδι της ζωής
νανουριζόμαστε στη ζεστή αγκαλιά της
και με φουσκωμένα αισιοδοξία τα πανιά
αρμενίζουμε στο ονειρευτό αύριο.
Χιλιοπρόσωπη η θάλασσα,
ταξίδι γεμάτο τρικυμίες και απαίσια τέρατα
μας αρνούνται ροδοπέταλα.
Με τη ζωή όμως γεμάτη ευχάριστες μελωδίες
σαν το γλυκολάλητο ήχο της φλογέρας
στις λουλουδιασμένες πλαγιές των βουνών,
σαν το μαγευτικό κελάηδημα των αηδονιών
στις δροσιές των φυλλωσιών του δάσους,
ένα αίσθημα ευφορίας, ψυχικής γαλήνης
ξεχειλίζει την ψυχή και μας πλημμυρίζει
μεταμορφώνοντάς μας σε ταύρους
στα άγονα χωράφια της ζωής,
το άρωμα των λουλουδιών της να γευτούμε.
Ούριος στα πανιά ο άνεμος
και η ζωή κωπηλατώντας σαν το ψάρι στον ωκεανό
μας σπρώχνει στου χρόνου το άγνωστο.
Ξαφνικά, σαν τα νέα κλαδιά των δέντρων
που δεν αντέχουν το βάρος του χιονιού,
λυγίζουν τα κουρασμένα χέρια της
και σαν αετοί με τσακισμένες φτερούγες
νιώθουμε να χάνονται τα ύψη.
Άχρωμη η πλάση γύρω μας,
μαδημένα τριαντάφυλλα τα όνειρά μας,
λασπόνερα της γης αρπάζουν σαν τον κλέφτη
το τριανταφυλλί χαμόγελο των χειλιών μας.
Ρυτιδωμένη θάλασσα το πρόσωπό μας
μαρτυράει τον πόνο και την αγωνία.
Το βλέμμα μας σηκώνεται στον ουρανό.
Το δώρο της υγείας
εκμηδενίζει τα πλούτη όλου του κόσμου.

Από την ποιητική συλλογή "Ταξίδι Ονείρου"