θα' ρθει μια ώρα,μιά στιγμή,
που θα ξυπνήσω, από το μεγάλο
και παγωμένο μακρινό ταξίδι
του μυαλού που με κρατά δεμένη,
πάνω στο δέντρο της ζωής .
Θα ξυπνήσω μιά μέρα, κάποιο λεπτό,
από το λήθαργο τον βαθύ,
που με κρατά, αγκιστρωμένη και ακίνητη,
γαντζωμένη στην άβυσσο του χάους.
Όταν θα' ρθει εκείνη η στιγμή, η ώρα.
Ο χρόνος θα σταματήσει,
δεν θα υπάρχουν ποια τα δεσμά,
που σκούριασαν, στο πέρας του χρόνου.
Και πεταμένα στην γωνιά να λιώνουν.
Θα φτάσει κάποτε η στιγμή,
καπνός να γίνει που τον παρασύρει
ο άνεμος καθάριος θα'ναι ποία ο ουρανός.
η φωτιά της κόλασης θα σβήσει.
Στ' αποκαΐδια, θα ανθήσουν τα κλαδιά,
πουλιά θα τραγουδάνε.
τραγούδι μιας, ελεύθερης ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου