«Ο Χρήστος διασχίζει με ποίηση και με πάθος τα χρόνια της νεότητας του, τα χρόνια της χίμαιρας.
Είναι τα χρόνια της δεκαετίας του ’70.
Ο Χρήστος είναι από κείνους που μπερδεύουν αδιάκοπα τον έρωτα με την εξέ-γερση και την εξέγερση με την αυταπάτη.
Η απελπισία τότε μπορούσε να εκφραστεί και αλλιώς. Όπως σε μια προκήρυξη που έγραφε: «Το μόνο που ζει απ’ το Πολυτεχνείο είναι τα συντρίμμια της γενιάς μας...» Και να γεννήσει καθυστερημένα ένα μικρό Μάη τον ’68 μέσα στην ανερμάτιστη Αθήνα του ’79. Κι έναν παλαβό έρωτα για τη γυναίκα εκείνη που ονομαζόταν κόκκινη ερωμένη.
Όσο για την άλλη, την Ελλάδα, δεν αντιπροσώπευε για τον Χρήστο παρά τη σίγουρη προοπτική της στυφής, της αδυσώπητης ενηλικίωσής του».
Είναι τα χρόνια της δεκαετίας του ’70.
Ο Χρήστος είναι από κείνους που μπερδεύουν αδιάκοπα τον έρωτα με την εξέ-γερση και την εξέγερση με την αυταπάτη.
Η απελπισία τότε μπορούσε να εκφραστεί και αλλιώς. Όπως σε μια προκήρυξη που έγραφε: «Το μόνο που ζει απ’ το Πολυτεχνείο είναι τα συντρίμμια της γενιάς μας...» Και να γεννήσει καθυστερημένα ένα μικρό Μάη τον ’68 μέσα στην ανερμάτιστη Αθήνα του ’79. Κι έναν παλαβό έρωτα για τη γυναίκα εκείνη που ονομαζόταν κόκκινη ερωμένη.
Όσο για την άλλη, την Ελλάδα, δεν αντιπροσώπευε για τον Χρήστο παρά τη σίγουρη προοπτική της στυφής, της αδυσώπητης ενηλικίωσής του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου