Ως χθες περνάν απ΄ το μυαλό μου οι σκηνές/
μα ήρθαν τα χρόνια και έφυγαν όσα κι΄αυτά που ζω/
σκυλί να ήσουν το σώμα σου θα σέβονταν οι Αττίλες…
Κολύμπαγες στο βράχο που γεννήθηκες/
Και εγώ γεννιόμουν μακριά στην Κολονία/
ξένες γυναίκες μου τυλίγαν τα σεντόνια στο κορμί.
Ενάλιος ο πέπλος σου, πως κάλυπτε τη γύμνια σου/
Γαλάζιο απέραντο παντού, χρυσό το φως του ήλιου/
αντανακλώντας πέρα στις ακτές της Μικρασίας.
Στα ξένα φως δεν είχα, μα μου έδωσαν ψωμί έστω πικρό/
εσένα σου΄λαχε εδώ να σε βιάσουν/
άνανδροι που μετέφεραν γαλέρες της Μερσίνας.
Μήνες δεν άντεξα εκεί και πάλι επέστρεψα/
εσύ σε ποια πατρίδα να παλιννοστήσεις;
Ευχή να έχεις και κατάρα/
όπως κοιμάσαι ελεύθερα στη Πάφο, να σηκωθείς στο Ριζοκάρπασο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου