Υπάρχουν κάτι μνήματα που΄ναι φυλακισμένα/
που΄ναι θαμμένοι ήρωες και θέλουνε να βγούνε/
δεν τους κρατά το χώμα αυτό κι΄ας είναι ματωμένο/
είναι βαρύ το σκέπασμα και αντοχή δεν έχουν.
Δεν έχουν πια υπομονή κι΄ας μείναν από δέρμα/
Το αίμα που ποτίστηκε θέλουν να πιάσει τόπο/
Θέλουν να γίνει ένα δεντρί ψηλό σαν κυπαρίσσι/
σαν και αυτά που απέμειναν αχώριστό τους ταίρι.
Να φθάσει ως τον ουρανό, τον ήλιο να καλύψει/
να γίνει σκότος καταχνιά σε ετούτα εδώ τα μέρη/
γιατί ο ήλιος ειν΄ χαρά, δαμέ πια μόνο θλίψη.
Τουλάχιστον, τουλάχιστον στον πόνο μας μην παίζεις/
Σεβάσου αυτά τα κόκαλα που και νεκρά μιλάνε/
σεβάσου αυτά τα μνήματα την ποσπασιά ζητάνε !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου