Πιστεύω στη μήτρα σου
κι ας μη εξυπηρετεί πια τη γονιμότητα.
Τις ασέληνες νύχτες του χειμώνα
όταν τα νυχτοπούλια σωπαίνουν
κι οι καμινάδες υψώνουν τους καπνούς τους
στον ουρανό, εσύ παραδομένη
στον άλλο κόσμο του ύπνου
φλυαρείς μες του ονείρου τη δίνη
μα η μήτρα σου υγρή κι αμήχανη
σωπαίνει αινιγματικά
σαν άρπα ξεχασμένη
όταν την ρωτούν για το μέλλον.
Στη μόνιμη σκιά του νόστου
αγέρωχη αποπειράται
να αντιπαρέλθει το μοιραίο
που ολοένα πλησιάζει.
Μέχρι το τέλος αντιστέκεται
τυλιγμένη στης μοναξιάς την αδιαλλαξία.
Όμως εγώ πιστεύω στη μήτρα σου
αφού ό, τι γύρω με ορίζει
είναι δικό της δημιούργημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου