το μονοπάτι

Σε βρήκα στα σύνορα της ημέρας με την νύχτα
και είχες στο βλέμμα σου την αντάρα των καιρών
διωγμένος από την ίδια σου την χώρα
και έναν φτωχό σκύλο να σε παίρνει στο κατόπι
τον μόνο σύντροφο που σου απόμεινε ,
γιατί έγιναν σκληροί οι άνθρωποι
και εύκολα πια ξεχνούνε
αυτούς που τους αγάπησαν κάποτε
καθώς τις ζωές τους κατάντησαν
σαν ένα φεγγάρι κομμένο στα δύο
το ένα κομμάτι στο φως και το άλλο στο σκοτάδι
τόσο όμοιες με τις ψυχές τους
γι ’αυτό και ξεχάστηκαν στα σταυροδρόμια του κόσμου
μην ξέροντας ποιο δρόμο θέλουν να πάρουν,
και ας φωνάζουν οι εφτά αρχαίες κόρες
μέσα από το μνήμα των κορμιών τους
μπροστά τους πως είναι το μονοπάτι
αρκεί να μάθουν να βαδίζουν σαν τους τυφλούς …