"Όσα χρόνια κι να μας φωνάξουν, φύγαμε, τι σημασία έχει εμείς στεκόμαστε
ήρεμοι/ κι αυτός ο διαολεμένος ταξιδιώτης που μας καλεί, στο σκοτάδι,
περισσότερο νευριάζει με εμάς, αναστατώνεται/ αυτή η γενιά όταν την
είπαν χαμένη, αγνάντευε τα κύματα και μετρούσε τις αποστάσεις/ ποτέ δεν
γονάτισε, δεν ζήτησε συγγνώμη ή ανταλλάγματα, για μια συμπάθεια/ ίσως
ήταν αναγκαίο και το έρεβος, για να φοβόμαστε, ότι δεν ζήσαμε
περισσότερο απ' τις ανάγκες μας/ πλούτος το χαμόγελο στα μάτια σου,
πλούτος οι φωνές των ματιών σου, πλούτος αυτό το λεξιλόγιο που έγραφε
μάτια/ όλα στα μάτια κάθονταν τελευταία, αντιδρούσαν, σκοτώνονταν,
ελπίζανε και περιμένανε/ μα το καλύτερο στο τέλος, ερωτεύονταν κάθε
στιγμή από την αυγή μέχρι αργά, εκεί στο πρώτο ξημέρωμα."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου