Το δίχτυ (απόσπασμα)

...Κατοικώ στην κορυφή του θαλάσσιου βράχου μου

του ψηλομέτωπου,

στοχάζομαι πως η καταγωγή μας

είναι η μοναξιά,

μια πέτρα είμαι μοναξιάς.

...

Οι θλίψεις σκλήρυναν πια την καρδιά μου,

χιλιοπατημένος είναι η καρδιά μου δρόμος,

όπου πέρασαν πάνω του όλοι οι οδοστρωτήρες,

όλα τα οχήματα τα μικρά και τα μεγάλα.

Τώρα πια είμαι άφοβος.

Την καρδιά μου την πέρασαν όλα τα τρακτέρ

και είναι σκληρή σαν πεζοδρόμιο.

Μπορείτε να βαδείστε πάνω της.

Είναι μια βέβαιη λεωφόρος χαράς.

Είναι μια έξοδος προς το θάρρος και

Μια διδασκαλία θέλησης.

Εμπρός, προχωρείστε πάνω της όλοι αγκαλιασμένοι

χαμογελώντας προς το μέλλον σας.

Δεν υπάρχει άλλη ασφαλέστερη οδός προς το μεγάλο Αύριο

από την καρδιά μου.

Θα παραδεχτώ εκείνη την πολιτεία

ευτυχισμένη

όπου όλοι οι πολίτες έγραψαν

σ᾽ένα όστρακο

τη λέξη “φόβος” και τον εξόρισαν

από τους νόμους της

και από τις καρδιές τους,

όπου δεν υπάρχουν αφέντες και δούλοι

και η φανταστική ελευθερία

ανταμώνεται η δικαιοσύνη.

Ναι, τότε θα ονομάσω την πολιτεία ευτυχισμένη

σαν οι πολίτες της δουλεύουν αδερφωμένοι.

(Λέγω πολιτεία του Θεού εκείνη όπου ο κάθε εργαζόμενος

είναι του κόπου του κύριος)

Σας παραδίδω την καρδιά μου,

Όλες οι ελπίδες

της γέλασαν, όλων των ενθουσιασμών οι σημαίες,

αφού της κρυφόγνεψε η κάθε αλήθεια,

αυτή την πικραμένη πέτρα, πατριώτες μου.

Πάνω της πέρασαν όλες οι χαιρετιστήριες φωνές

των βαποριών και των τρένων,

την τρικύμισαν και την εγκατέλειψαν,

την κράτησαν όλες οι απελπισίες,

την γέμισαν όλες οι επιθυμίες και την φλόγισαν όλες οι χαρές,

της ανέμισαν όλα τ᾽όνειρα.

Αυτή την καρδιά που γέμισε

πατρίδα και ανθρωπότητα

σας την προσφέρω δώρο

να την κάμετε πλατύ δρόμο δικαιοσύνης

κι αλήθειας φως, παντού φως, γιατί τόσο ο τόπος

μας το εστερήθη.