…σβέσον τὰ πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ
τὰ καθ’ ἡμῶν δολίως κινούμενα
τὰς τῆς σαρκὸς ἡμῶν ἐπαναστάσεις κατέστειλον…
Καλοκαίρι σούρουπο σὲ κατασκήνωση.
Ἀεράκι ἀπαλό μὲ δροσίζει…
Ποιο πονηρό;Ποια βέλη;
Τὸ μόνο ποὺ μὲ ἀπασχολεῖ εἶναι ἡ εἱκόνα τῆς Ἁγίας Μαρίνας
στὸ προσκεφάλι τῆς διπλανῆς μου καὶ ὁ ταπεινωμένος ἐξαπογῶ,
δεμένη μὲ τὴν ὰνησυχία τῆς νύχτας πού κατεβαίνει στὴ γῆ
μὲ τὴν ὰόριστη ὰπειλὴ γιὰ τὸ ἄγνωστο, τὸ ἀνεφιχνίαστο.
Ποῦ πᾶμε; Τι εἴμαστε;Γιατί εἴμαστε;
Τὸ ὰεράκι μὲ τρομὰζει καὶ τὰ σὺννεφα μὲ ἀπειλοῦν.
Καὶ ὁ οὑρανὸς ἀπὸ μπλὲ τοῦ κοβαλτίου νὰ μαυρίζει, να
μαυρίζει.
Ποῦ πάω; Τι εἶμαι;Γιατί
εἶμαι;
Ἑρωτήματα μιᾶς ἔφηβης ποὺ ἀκὸμη δὲν ἀπαντήθηκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου