Ένα αγεωγράφητο διαβολοκρανίο

Το ταξίδι μου στον πάγο δεν είχε γυρισμό
Γιατί η τάξη ήταν τετράγωνη
Και τα βυζιά μου υπερμεγέθη
Ο νοσηλευτής με βοήθησε να βγάλω τις κάλτσες μου
Ήταν υγρές μες στις ωοθήκες των ματιών μου
Και είχαν στο δεξί τους άκρο ένα οχυρό
Για να μην επιτρέπεται η είσοδος στις γεωλογικές γυναίκες
Που είχαν πάντα έναν λόγο να πουν πριν και μετά
Να κλάψουν μέσα στους αριθμούς και τα μοιρογνωμόνια
Που πολιτεύονταν στον ύπνο μου
ή στα ραντάρ της μνήμης μου
Και να φορέσουν τα γεννητικά τους όργανα
στα ρομπότ και τις βασιλικές θείες
Που με μεγάλωσαν
Και δεν ήταν μόνο αυτό
Το ’θελα κι εγώ να δω την πλάτη μου
Που ποτέ δεν θα δω
Κι ας έχω βγάλει δύο ή και τρία ιστιοπλοΐα
Κι ας έχει ανοίξει ένα ρείθρο ο κύριος Λουαπάρ
Κάθετα στην ελιά μου
Αυτές οι γεωλογικές γυναίκες με πήραν απ’ το χέρι στα καμπαρέ
Και μου ’δειξαν το φούρνο του κυρίου Λουαπάρ στο Άουσβιτς
τις κλιματικές εγκυμονούσες και
τους καπετάνιους που χάιδευαν τα βυζιά τους
Μέσα στις σφηνοειδείς καρίνες

Το ταξίδι μου στον πάγο
Δεν είχε γυρισμό

Γιατί οι λέξεις μου είναι σαν τους στρατιωτικούς

«Θες να πεθάνεις στον ύπνο σου; Απασχόλησε το πνεύμα σου με την ποίηση»
Θες να αρδεύσεις τους ακροβάτες στη μασχάλη σου; Δείξε μας τι αξίζεις…»

και τελικά δε μου δίνουν ούτε μία δεκαπεντασύλλαβη οχτάβα
για αντηλιακή κλειτορίδα
ή έναν χρηματιστή νέγρο για μπαστούνι

Και οι γεωλογικές γυναίκες με αιματοκύλησαν μέσα σ’ ένα τηλεσκόπιο
(ο νόμος ήταν κι αυτός ερεθισμένος)
Μου ’δειξαν το δόντι του αιδοίου τους
Και εφίδρωσαν τα ρουθούνια μου
με δάκρυα ναυτικών
για λίγο ή και λιγότερο…