το θέατρο της μνήμης

Τά σκυλιά τού καρναβαλιού θά διαπομπεύσουν
τά είδωλα που μοίρασαν τόν εαυτό τους στούς καθρέφτες.
Αγαπήσαμε γυναίκες τό μεσημέρι μέ τήν πείνα τους,
τά καταλαβαίνουμε καί τά συγχωρούμε.
Ωστόσο μάς μένει πάντα ένα παράπονο,
που πικρίζει κάθε ανυποψίαστη χίμαιρα
τής νυχτερινής ανταύγειας,
τή στιγμή που λειτουργικά αφήνουμε τήν τηλεόρασή μας
νά χορέψει μέ τά παραπονεμένα είδωλα.
Μοιραία κάποτε ένα άπληστο χέρι
τυλιγμένο σέ πανάκριβα γάντια από δέρμα,
μέ τόν αντίχειρα σηκωμένο νά επικροτεί,
θά δρέψει τά αρνητικά από τά κακοφωτογραφημένα
στή μνήμη μας είδωλα.
Καί δέ θά μάς ρωτήσει τί τά θέλαμε,
ούτε θά ενδιαφερθεί γιά τό περίτεχνο f!αsh-bαck,
τού εαυτού μας που συνουσιάστηκε στό άπειρο,
μέ κάποιο όχι τυχαίο απ’ αυτά…

Υ.Γ
Νομίζω ότι όλοι οι φόνοι σκηνοθετούνται
σέ κάποιο καθρέφτη μιάς τουαλέτας.
Θά γούσταρα νά έχω ένα σπίτι γεμάτο από δαύτους. Σίγουρα πράγματα