ακολουθώ το μέγιστο των παραισθήσεων και εκδικούμαι..
Σπάω τα πινέλα, αδειάζω τα ξεθωριασμένα
στο γύρισμα στο ήλιου χρώματα..
κάνω ειρήνη με τα φαντάσματα
που κατέλαβαν το ζωτικό μου χώρο…
Ένα δράμα παίζεται εδώ σε περιληπτικά..
κεκλεισμένων των θυρών..
σε κάποιο απόσπασμα της συνείδησης..
Στης απώλειας την άκρη..
ο χρόνος μου τελειώνει..
Μακαρίζω τα ναρκωμένα, αφώτιστα κύματα…
τα χωρίς σκέψη και πόνο…
Μέσα απ’τη ραστώνη οραματίζομαι τρικυμίες..
νέα χρώματα στο ασύνδετο σχήμα του παραλόγου που ζω…
Χρειάζεται χρόνος για ανασύνταξη..
ασθμαίνω ακόμα πάνω στα σκοτωμένα λόγια..
κατάπληκτη που ακόμα υπάρχω..
σίγουρη…
πως αν πέσω δε θα με πιάσει κανείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου