Τὰ πάθη μου κι' οἱ πόνοι μου, γλυκὺ τοῦ νοῦ μου πλάσμα,
Ὁ Ἔρως εἰς τὰ στήθη μου κατῴκησε μ' ἐφάνη,
Πλὴν … μοὶ ἐφάνη … πλὴν τερπνὸν ἦσαν τὰ πάντα φάσμα.
Ἐξέχυσα, τὸν ἔρωτα ματαίως κατηράσθην!…
Πόσας ὠνόμασα σκληράς καὶ ἤμην εἰς ἀπάτην,
Εἰς πόσας εἶπον «σ' ἀγαπῶ», καὶ ὅμως δὲν ἠράσθην!
Πῦρ δὲν ᾐσθάνθης ἔρωτος ποτὲ νὰ σὲ θερμάνῃ,
Καὶ ἔρωτα ἐνόμισες ὅ,τι στιγμῆς γλυκεῖα
Καὶ μάγος ἦτον ἔκστασις, ὅ,τι στιγμῆς ἦν πλάνη!
Σφοδρᾶς καὶ κομποῤῥήμονος παθῶν ἀνεμοζάλης,
Πλὴν εἰς τὸν στρόβιλον αὐτῶν δὲν μ' ἄφησες νὰ πέσω,
Δὲν ἔπαυσες ἀτάραχος ὡς πρότερον νὰ πάλλῃς.
Βεβαίως ἡ ἀθῴα σου αὐτὴ ὁμολογία!
Ἂν ἄλλος πλήν, καρδία μου, προσμειδιῶν σ' οἰκτείρῃ,
Καὶ σὺ ἐκεῖνον οἴκτειρε καὶ ἀλαζὼν μειδία.
Δὲν ἔῤῥευσ' εἰς τὰ στήθη μου τ' ἀναίσθητα εἰσέτι,
Οὔτε σειρῆνος μαγικὸν καὶ χύνον φλόγας βλέμμα
Κατώρθωσε τὰ νέα μου νὰ σαγηνεύσῃ ἔτη.
Ἂς ὀργισθῇ προσβλέπουσα τοῦ στήθους μου τὸν πάγον,
Ἂς ἐκπλαγῇ πῶς ἔμεινα ἀναίσθητος κ' ὑπνώττων
Ἐμπρὸς τῶν καλλονῶν αὐτῆς, τῶν φίλτρων της τῶν μάγων.
Φρικίασιν δὲν ἔχυσε καθ' ὅλον μου τὸ σῶμα,
Ἂν εἰς τὸ στῆθός μου ποτὲ δὲν συνῃσθάνθην καῖον
Νὰ στέλλῃ βέλος φλογερὸν καλῆς παρθένου ὄμμα·
Τῆς ἀπαθοῦς καρδίας μου τὰς τακτικὰς κινήσεις,
Πλὴν ἄλλος κόσμος φανταστὸς τὴν θάλπει, τὴν θερμαίνει,
Καὶ τοὺς παλμούς της ἅπαντας ἀναστατοῖ ἐπίσης!
Τῆς κύκλω μου πεζότητος τὸν χαλινὸν ἐκπτύων,
Διέβλεπον κ' ἐθαύμαζον εἰς σφαίραν ἄλλου κόσμου
Φάσμα ὡραῖον, μειδιῶν, καὶ τῷ προσεμειδίων!
Θαυμάζων, ἐπεθύμησα νὰ ἤμην ὅμοιός του,
Κ ᾐσθάνθην τὴν καρδίαν μου ταχύτερον νὰ πάλλῃ,
Κ' ᾐσθάνθην ἔνδον μου παλμοὺς αἰσθήματος ἀγνώστου!
Ποσάκις ἐθεώρησα κ' ἐθαύμασα συγχρόνως,
Κ' ἐνώπιόν της ἔκθαμβος ἐν μυστικῇ ἐκστάσει
ᾘσθάνθην ὅτι μ' ἔδακνε τοῦ ἔρωτος ὁ πόνος!…
Τῆς φαντασίας μου τὸ ὂν ὡς ἤθελον λατρεύων,
Εὐπρόσδεκτον τὴν προσφορὰν νομίζων τῶν παλμῶν μου,
Καὶ ἀμοιβαίως εἰς αὐτοῦ τὸν ἔρωτα πιστεύων.
Ἐκεῖνος, ὅστις εἵμαρτο τὰ στήθη μου νὰ σείσῃ,
Ὅστις τὸν πάγον ἔμελλεν - ἐὰν καὶ παρακαίρως -
Τοῦ στήθους μου ὑπὸ παλμῶν ἁγνῶν τὸ πῦρ νὰ λύσῃ!
Τῶν εὐφλογίστων καρδιῶν τοῦ κόσμου τούτου μία!…
Πόσας τοιούτου ἔρωτος αἱ τέρψεις καὶ οἱ πόνοι
Θὰ ἔθελγον, ὡς ἄγνωστος τοῦ Πλάστου ἀμβροσία!
Σποδὸν θ' ἀφήσῃ ἂν σβεσθῇ εἰς τὰ ψυχρά μου στήθη·
Τοῦ βίου μου ὁ πρῴην ῥοῦς ποσῶς δὲν μετετράπη,
Κ' ἡ παλαιά μου ἄγνοια θὰ γείνῃ νέα λήθη.
Ἡ στάσις τῆς καρδίας μου,… ὁ πάγος καὶ τὸ πῦρ της˙
Πλὴν μήπως ᾖν' ἀδύνατος καὶ κλύδων καὶ γαλήνη;
Μήπως εἰς τοὺς ὠκεανοὺς δὲν ἀπαντῶνται σύρτεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου