Σονέτα της συμφοράς

τυχαία επιλογή





31.

Σε αντίθεση με τον Ελύτη
εσύ δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ούτε δυο λουλούδια.
Μόνο το άρωμα του ήχου τους φαίνεται να σε μαγεύει.
Πως άλλαξε η φύση μες στα χρόνια!
Ευτυχώς κάποια πράγματα ισχύουν — ακόμη:
οι γάτες μισούν το νερό, λατρεύουν τα ψάρια.
(Αυτή η διαπίστωση θα άρεσε και στον Χούσσερλ,
τον οποίο ο καλός μαθητής Μάρτιν, κ.λπ., κ.λπ.,
ξέχασε... να μνημονεύσει στην αφιέρωση του βιβλίου του, κ.λπ., κ.λπ.,
«es mußte so sein», κ.λπ., κ.λπ.,
και η συνέντευξη στο Spiegel κατάπτυστη, κ.λπ., κ.λπ.)
Oπως σωστά είπε ο Λέβι, «ο καθένας είναι ο Εβραίος κάποιου άλλου».
Πίσω από τον Οθέλλο κρύβεται πάντοτε ένας Ιάγος.
Επομένως γιατί τρίβεις τα μάτια σου; Γλύψε την πληγή σου και sei ruhig!



36.

Oπως είπε ο Σταντάλ οι τέλειες γυναίκες
είναι για τους άντρες που δεν έχουν φαντασία.
Κατ' επέκταση το τέλειο ποίημα
για όσους δεν αντέχουν να δουν τις ρυτίδες κάτω από το μακιγιάζ.
Εσύ βέβαια πιστεύεις ότι αληθινή ποίηση σημαίνει
τα μάτια να είναι διαρκώς υγρά
και να γράφεις κρατώντας στα χέρια χαρτομάντηλα.
Λες και μπορεί κάποιος να παίξει ένα κοντσέρτο βιολιού
ή να σμιλεύσει ένα άγαλμα αν τα χέρια του τρέμουν από συγκίνηση.
Αλλά τα ψεύτικα ποιήματα, όπως και τα faux bijou,
μοιάζουν πάντοτε πιο λαμπερά, πιο πολύτιμα.
Επομένως τα ποιήματά μου δεν είναι για σένα ma chérie.
Εσύ ποθείς «αβυσσαλέα πάθη» και «ζοφερά σκοτάδια»
κι εγώ το μόνο που έχω να σου προσφέρω είναι τη λέξη adieu. (Χωρίς εισαγωγικά).



47.

Να θέλει να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά («μη ρωτάς ποια»)
και να βλέπει τα σχέδιά του να ματαιώνονται διαρκώς με τον πιο γελοίο τρόπο.

Ο Σενέκας, «that old fool» που έλεγε και ο Καρλάιλ (ή μήπως το 'πε άλλος;)
μόλις αντίκρισε τα πρωτοπαλίκαρα του μαθητή του
προσπάθησε ν' αυτοκτονήσει κόβοντας τις φλέβες του
αλλά το αίμα δεν κυλούσε όσο γρήγορα απαιτούσαν οι περιστάσεις
από το γέρικο σώμα του. Στη συνέχεια ήπιε δύο φορές κώνειο (Σωκράτης²)
και πάλι δεν κατάφερε ν' αποχωρήσει με τον τρόπο που ήθελε.
Χρειάστηκε να τον βάλουν σε καυτό νερό για να κάνει φτερά επιτέλους η ψυχή του.
(Στον πίνακα του Ρούμπενς πάντως οι τετρακέφαλοί του είναι τόσο εντυπωσιακοί
που λες και ανήκουν σε αρσιβαρίστα, όχι σε φιλόσοφο που σαλπάρει για τον Αδη!).

Κι αυτός το μόνο που κάνει είναι να κοιτά μια το μαχαίρι, μια το μήλο
και να σκέφτεται αν θα το καθαρίσει ή θα το φάει άπλυτο με τη φλούδα.
Τι πιο ωραίο θέμα για το πινέλο ενός Νταβίντ.