Ἀποστολὴ δεύτερη

ἡ διαδρομὴ της εἶχε ἕνα αἴσιο τέλος

Γιὰ πολλοστὴ φορὰ σύντροφε φτάσαμε τὶς ἐπάλξεις τῶν περιεργειῶν μας στὸ βῆμα ἀπὸ τὸ ὁποῖο
τὸν λόγο της ἡ τελευταία τῶν συνειδήσεων ἐκμυστηρευτικὰ ἀπαγγέλει στοὺς ἄγνωστους ἀκόλουθούς μας.
Μὴν δυσανασχετίσεις ἂν σοῦ ζητήσουν τὸ κατάλυμά τους. Δυνητικὴ ἡ εὐθύνη μὰ ὄχι τὰ χρέη μας. Στὴν
εὐγένεια ὅσων τοὺς ἀνῆκαν δὲν ἀνταποδώσαμε τὴν πλήρη ἐπεξήγηση καὶ οἱ δικοί μας νόμοι τοὺς ὅρισαν
ἀκόλουθους. Εἶναι βαρὺ τὸ χρεόγραφο τῆς ἐξάντλησης τοῦ ὑπέρτατου στολισμοῦ τῆς μονογενοῦς ψυχῆς
τῆς ἀνθρωπότητας.
Δέξου τοὺς ψιθύρους μου σύντροφε μὲ τὴν ἴδια τρυφερότητα τῶν πρωτερωτευμένων κάτω ἀπ᾿ τὸν ἔναστρο
οὐρανὸ ὅταν μὲ χάδια τὰ ἄστρα μετρᾶνε καὶ μὲ τὶς λάμψεις τους τὰ ὀνόματά τους χαρίζουν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο.
Αὐτὲς τὶς στιγμὲς ἀνάγκη ἔχω μιὰ νέα ξεκούραστη δύναμη ἀπὸ τοὺς φόβους νὰ μὲ περάσει τῆς ἀνυπαρξίας
ποὺ ποτὲ δὲν θὰ ἔρθει στὴν ὕπαρξη, καὶ στὶς ἀφετηρίες ποὺ λείπουν ἀπὸ τὶς συλλογὲς τῶν γεμάτων
κύκλων μου, νὰ ἀναπαύσω τὶς ἀσυγκράτητες πρὸς τὰ τέλη τόλμες μας περνώντας ἀπὸ τὰ σταθερὰ
σημεῖα τῶν ἐμποδισμῶν τῆς ἀπόκλισης.
Ὅμως καλέ μου σύντροφε· μὴν ξεχάσουμε πὼς προστασία δὲν θά ῾χουμε ὅταν οἱ συμβατότητες θὰ μᾶς
ἀναγορεύσουν ἀπόκληρους. Ἡ δική τους πλησμονὴ δὲν ἐπέτρεψε μιὰ πορεία ἀνάδυσης κι οὔτε θέλησαν νὰ
ἔχουν κοντὰ τοὺς τὶς συσπειρώσεις ποὺ μορφώνουν τὴν ἀπαραίτητη ἔνταση, φοβούμενοι στὴν ἰδέα μιᾶς
δειλίας σαθρῆς, τὴν ἀνάλυση ἀναλεκτου ἔργου.
Ἐμεῖς πιστέ μου σύντροφε ἂς μὴν θυσιάσουμε τὴν λαμπερή μας ἔνδεια πρὸς δόξαν τῆς πλησμονῆς ποὺ οἱ
συμβατότητες προσφέρουν, μὰ ἀτάραχοι ἂς συνεχίσουμε μὲ τὰ ἐνδύματα ποὺ ὁ δικός μας ποιητὴς
φόρεσε πάνω μας, στὰ ἴδια ἐκεῖνα ἐδάφη τῆς κληρονομιᾶς ποὺ ἀποκλειστικὰ γιὰ τὸν ἑαυτό τους
οἱ συμβατότητες θέλουν.
Κι ἂς ὀνομάσουμε γλυκέ μου σύντροφε τοὺς ἑαυτούς μας οἰκιοθελῶς, οἱ λαμπροὶ ρακοφόροι ἀπόκληροι,
τῆς κληρονομιᾶς ποὺ οἱ συμβατότητες χαίρουν.