το ψωμί

του Γεωργίου Δροσίνη Καλόδεχτο το φόρτωμα, που θα ‘ρθει από το μύλο, πρωτόσταλτο, προτάλεστο, πρώτη χαρά της σκάφης. Ζυμώνουν τ’ ανασκουμπωτά της πρωτονύφης χέρια και πλάθουν τα πρωτόπλαστα ψωμιά με τις παλάμες μεσ’ στην καλοπελεκητή πινακωτή – προικιό της. Το φούρνο καίει, τεχνίτισσα στο φούρνο, η γριά κυρούλα ξανανιωμένη, αφήνοντας τη συντροφιά της ρόκας. Ω, βραδινό συμμάζεμα στο σπιτικό κατώφλι, καρτέρεμα ανυπόμονο του πυρωμένου φούρνου! κι ω μέθυσμα απ’ τη μυρωδιά πρώτου ψωμιού, που αχνίζει κομμένο από το γέροντα παππού χωρίς μαχαίρι και μοιρασμένο στα παιδιά, στις νύφες και στ’ αγγόνια! Και συ, θυσία των ταπεινών στη θεία καλοσύνη, σημαδεμένο ανάμεσα με του σταυρού τη βούλα, καλοπλασμένο πρόσφορο, της Εκκλησιάς μεράδι, που θα κοπείς την Κυριακή μεσ’ στ’ αργυρό αρτοφόρι και στ’ άγιο δισκοπότηρο με το κρασί θα σμίξεις!