Τα τραγούδια του δίσκου:
Μες στου Βοσπόρου τα στενά (Γ. Νταλάρας)
Οι καμπάνες της Αγια-Σοφιάς (Γ. Νταλάρας)
Δυο παλικάρια απ' τ' Αϊβαλί (Χ. Αλεξίου)
Η προσφυγιά (Γ. Νταλάρας)
Πέτρα-πέτρα χτίσαμε (Γ. Νταλάρας)
Η Σμύρνη (Γ. Νταλάρας)
Γιορτή ζεϊμπέκηδων (Γ. Νταλάρας)
Το σπίτι μου το πατρικό (Γ. Νταλάρας)
Πήρε φωτιά το Κορδελιό (Χ. Αλεξίου)
Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω (Γ. Νταλάρας)
Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς (Χ. Αλεξίου)
μες του βοσπόρου τα στενά
Μες του Βοσπόρου τα στενά
ο Γιάννης κλαίει τα δειλινά
και ο μεμέτης πλάι του
πίνει και τραγουδάει του
Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός
κι εγώ λαός κι εσύ λαός
εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ
όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ
Με λίγη αγάπη και κρασί
μεθάω κι εγώ μεθάς κι εσύ
πιες λίγο από το τάσι μου
αδέρφι και καρντάσι μου
Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός
κι εγώ λαός κι εσύ λαός
εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ
όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ
οι καμπάνες της Αγιάς Σοφιάς
Χτύπησαν το παλληκάρι μεσημέρι στο παζάρι
σαν πουλί σαν περιστέρι ένα ασκέρι φονικό
Κλαίνε κόρες κλαίνε μάνες κλαίει ο ραγιάς
κλαίνε κλαίνε κι οι καμπάνες της Αγιάς Σοφιάς
Κόβουνε απ' τους μπαξέδες γιασεμιά και κατιφέδες
το χτενίζουν και τ' αλλάζουν και στενάζουν τα στενά
Κλαίνε κόρες κλαίνε μάνες κλαίει ο ραγιάς
κλαίνε κλαίνε κι οι καμπάνες της Αγιάς Σοφιάς
Δυο παλικάρια απ' τ' Αϊβαλί
Δυο παλικάρια απ' τ' Αϊβαλί
μπήκαν στο στέκι του Μπαλή
μπήκαν στο στέκι του Μπαλή παρέα
κι είχανε και τα δυο σεβντά
κι ήπιαν δυο θάλασσες πιοτά
για μια γυναίκα τ'Αϊβαλιού ωραία
Πίνανε και καπνίζανε
και την αγάπη βρίζανε
Δυο παλικάρια απ' τ' Αϊβαλί
μπήκαν στο στέκι του Μπαλή
και δεν αφήσανε γιαλί στο ράφι
για τη ζημιά στο μαγαζί
δώσαν στον γέρο το Μπαλή
έναν τουρβά ασήμι και χρυσάφι
Πίνανε και καπνίζανε
και την αγάπη βρίζανε
η προσφυγιά
Πάνε κι έρχονται καράβια
φορτωμένα προσφυγιά
βάψαν τα πανιά τους μαύρα
τα κατάρτια τους μαβιά
Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα
να ριζώσεις τώρα πια
κι απ' το θάνατο ακόμα
πιο πικρή είσαι προσφυγιά
Πού να βρίσκεται ο πατέρας
ψάχνει η μάνα για παιδιά
μας εσκόρπισε ο αγέρας
σ' άλλη γη σ' άλλη στεριά
Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα
να ριζώσεις τώρα πια
κι απ' το θάνατο ακόμα
πιο πικρή είσαι προσφυγιά
πέτρα πέτρα χτίσαμε
Πέτρα πέτρα χτίσαμε μια φτωχή γωνιά
τη ζωή μας κλείσαμε μες στην Κοκκινιά
δάκρυ δάκρυ φτάσαμε ως τη λησμονιά
τι είμασταν ξεχάσαμε μες στην Κοκκινιά
Μα το βράδυ που 'ρχεται τ' όνειρο μας παίρνει
στην Πέργαμο μας φέρνει και στο Μαρμαρά
Δρόμο δρόμο βρήκαμε χώμα και νερό
απ' τον πόνο βγήκαμε κι από το χαμό
συννεφάκια αρμένισαν σ' άλλους ουρανούς
τα παιδιά μας γέννησαν κόρες κι εγγονούς
Μα το βράδυ που 'ρχεται τ' όνειρο μας παίρνει
στην Πέργαμο μας φέρνει και στο Μαρμαρά
η Σμύρνη
Η Σμύρνη μάνα καίγεται καίγεται και το βιος μας
ο πόνος μας δε λέγεται δε γράφεται ο καημός μας
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά
Η Σμύρνη μάνα χάνεται τα όνειρά μας πάνε
στα πλοία όποιος πιάνεται κι οι φίλοι τον χτυπάνε
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη και τριάντα στη φωτιά
γιορτή Ζειμπέκηδων
Μες το μαχαλά πέφτει κουμπουριά
οι Ζεϊμπέκηδες χορεύουν στου Δελή-Θρακιά
Πίνουνε ρακί τρώνε παστουρμά
και χτυπάνε τα ποδάρια με τα γεμενιά
Παλικάρια ένα κι ένα με σαλβάρια κεντημένα
και χρυσά κουμπιά
Έχουν τα σπαθιά στα χέρια και στο στόμα τα μαχαίρια
Γεια σας ρε παιδιά!
Καίγεται ο ντουνιάς σπάει ο ταμπουράς
σπάει απ' το σεβντά του κι ο Ντελή-Θρακιάς
Κράτα, ρε καρδιά λένε τα παιδιά
ώσπου να λεφτερωθούμε άπ' τον Κεχαγιά
Παλικάρια ένα κι ένα με σαλβάρια κεντημένα
και χρυσά κουμπιά
Έχουν τα σπαθιά στα χέρια και στο στόμα τα μαχαίρια
Γεια σας ρε παιδιά!
το σπίτι μου το πατρικό
Ποιο ειν' το πιο ψηλό βουνό κατάκορφα ν' ανέβω
το σπίτι μου το πατρικό να βλέπω ν' αγναντεύω
Μάνα μου ο ξένος τόπος είναι φυλακή
αχ και να 'ταν να πετούσα λίγο ως εκεί
Στα χείλη μου έχω παγωνιά και μοναξιά τριγύρω
και δεν υπάρχει μια γωνιά για θάνατο να γείρω
πήρε φωτιά το Κορδελιό
Πήρε φωτιά το Κορδελιό
καίγονται τα μορτάκια
γλεντάνε στο Καφέ Αμάν
Ρωμιοί και χανουμάκια
Τσιφτετέλι τσιφτετέλι
με λαμπάδιασες καημέ
θα παλέψω μ' όποιον θέλει
για χατίρι σου Φατμέ
Δώσ' μου καλέ το φερετζέ
να το 'χω για μαντήλι
γιατί ζηλεύω π' ακουμπά
στα κόκκινα σου χείλη
Τσιφτετέλι τσιφτετέλι
με λαμπάδιασες καημέ
θα παλέψω μ' όποιον θέλει
για χατίρι σου Φατμέ
τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω
Σαν ήμουνα παιδί κι εγώ
φτερούγισα απ' την κούνια
όμως μαχαίρια έβλεπα
στης Πόλης τα καντούνια
Κυνηγημένος μιαν αυγή
ετράβηξα τους δρόμους
φωτιά στα πόδια μου η γη
κι η μοναξιά στους ώμους
Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω
και μια πέτρα για να ξαποστάσω
τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω
απ' όσα πέρασα
ο μαρμαρωμένος βασιλιάς
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
τo 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.
Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
το 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα κει εμμείνανε κι όνειρο γίνανε
και δακρυσμένα χρόνια.
Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά
ούτε φωνή, ούτε λαλιά.
τον τραγουδάει όμως στα παιδιά,
σαν παραμύθι η γιαγιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου