1. Σελίδες από μια χαμένη επανάσταση που στα περιθώρια γράψαμε
κι εμείς τη ζωή μας
2. κι εσείς νεκροί μου σύντροφοι, καμιά φορά βαδίζω μαζί σας και το
Παλτό μου ανοίγει σαν φτερούγα,
ύστερα ακουμπάω κάπου κι ονειροπολώ ή μοιράζω την αστροφεγγιά
στους άτυχους αυτού του κόσμου.
3. Ήταν τις μέρες που ανακαίνιζαν το άσυλο. Οι ελαιοχρωματιστές
Μου φέρονταν καλά, μας κουβεντιάζανε, μας έδιναν τσιγάρα,
εγώ τους έδειχνα πώς να βγάζουν έξω το χρυσάφι – τσιμουδιά,
αλλά στο άσυλο είχαμε πολύ.
Τα τσιγάρα βέβαια δεν τα κάπνιζα, τα φύλαγα για τους συντρόφους
μου –όλους νεκρούς, απ’ την Καντόνα ως το Γουαδαλκιβίρ…
4. Τελικά δεν είμαι παρά ένας σύντροφος τρελός από καλύτερες μέρες.
5. ω γενιά μου χαμένη –πήραμε μεγάλους δρόμους, μείναμε στη μέση.
6. Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά
απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό.
7. …Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη
τη μεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή
κάτω και τότε κοίταξα τα’ άστρα, θεέ μου, πως έλαμπαν,
και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι
δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το
πεπρωμένο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου