το κενό / Ψαράκης Κώστας

στον Miyamoto Musashi

Κάτω από την θροϊζουσα καρυδιά της αυλής
προχωρημένη νύχτα 
έπαιζε στο βιολί , ένα αλλόκοτο άκουσμα.

τι παίζεις -τον ρώτησα-
το φόβο -μου είπε.-

Το σπίτι αρμένιζε ανοικτά μες τη νύχτα
και τρίζαν τα κατάρτια του
κατάπλωρα στα Αστερούσια,
κι αυτό, ήταν για κάποιο λόγο ηρωικό.

Μέσα στο σπίτι , που ταξίδευε στην νύχτα
οι άνθρωποί του , ταξίδευαν κι αυτοί στο χρόνο τους
κι αυτό ήταν για κάποιο λόγο λυπηρό .

Άλλαξε η μελωδία κάτω από τη θροΐζουσα καρυδιά.

Αυτή τη μουσική την γνωρίζω σκέφτηκα
είναι ο τόπος.
Τα σπίτια έχουν τόπους
όπως μια φλέβα στο λαιμό μιας γυναίκας
που έχουν άλλο χρόνο , δικό τους
ένα χρόνο επιστροφής , ξανά και ξανά στο ίδιο συναίσθημα
τόσο εύθραυστο , που κάθε φορά που το ζεις είναι ένα θαύμα .

Αυτό λοιπόν σ αρέσει πιό πολύ
-μου λέει-
αλλά δεν ξέρεις τι χάνεις που δεν αφήνεσαι στον φόβο.

( ήρθαν απ τον κάμπο δυό καβαλάρηδες με τρία άλογα
κι έφυγε .)