Τα αδέσποτα Ποιήματα: Ποιητική Συλλογή της Τζούτζη Μαντζουράνη (απόσπασμα)

ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Οι εφιάλτες χτυπούν πάντα

το ξημέρωμα.

Έρχονται να σου θυμίσουν

τα λάθη σου, τα πάθη σου,

τις ενοχές και τα παράπονά σου.

Ανοίγεις τα μάτια στον ουρανό

που μόλις χαράζει...

Μια καινούργια μέρα αρχίζει.

Μα, οι περασμένες δεν σβήνουν

απ' το μυαλό σου

ποτέ.....

**

ΠΛΗΓΗ...

Πληγή γλυκιά,

ρόδο πορφυρό το αίμα της

να στάζει.

Πληγή αγάπη,

με την σκιά του χωρισμού

στα μεγάλα μάτια.

Κοίτα με

Φίλησέ με,

Άφησε να γλυκάνω

τον πόνο σου.

Δώσ’ μου το χέρι σου

κράτα με σφιχτά,

μη φοβηθείς,

όσο δίπλα σου στέκω,

τίποτα δεν μπορεί να σε πονέσει πια.

Κι όταν θα φύγω,

πάλι μαζί σου θα 'μαι...

***

ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ

Χάνονται όλα.

Αλλά, αυτή η ζωή,

είναι για να χάνεις

έτσι και αλλιώς.

Το κέρδος σου,

μόνο το σκορπάς.

Το ζεις.

Μαζί σου φεύγοντας,

μόνο ό,τι έχεις ξοδέψει

παίρνεις.

Όλα τα άλλα μένουν

εδώ.....

****

ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙΑ...

Έτσι γίνεται πάντα...
Εγώ κοιτάω τ' αστέρι
που σβήνει σιγά σιγά στον ουρανό,
και η ευχή μένει μέσα μου...
Δεν προλαβαίνει ποτέ
να βγει απ' την ψυχή μου...
Έτσι γίνεται πάντα.
Σε κρατώ κλεισμένο στην ψυχή μου,
και τ' αστέρι στον ουρανό,
σβήνει.
Μα εσύ μένεις.
Μένεις εκεί, πάντα, μέσα στην ψυχή μου
κλεισμένος...

*****

ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΣΙΩΠΗ.

Μια ανατολή,

Μια δύση,

Ένα σούρουπο.

Σκοτάδι μέσα μου πηχτό…

τόσο που όλα τα υπόλοιπα

φαντάζουν φωτεινά.

Κούραση στο κορμί,

και ζέστη, και ιδρώτας ζεστός

που παγώνει κυλώντας

και γίνεται ρίγος.

Ή μήπως είναι η θύμησή σου

αυτή που με κάνει και ριγώ;

Πόσο μου λείπει η φωνή σου!

Και ας τα λένε όλα

τα μάτια σου,

σαν με κοιτάς…

Από ‘κείνη την ξεθωριασμένη

φωτογραφία σου

κολλημένη στο τζάμι

δίπλα στον υπολογιστή…

Τα λέγαμε όλα

με μια ματιά

σαν κοιταζόμασταν.

Και πόση αβάσταχτη σιωπή,

τώρα…

******

ΑΤΙΤΛΟ.

Αυτές οι μικρές ρυτίδες,
στην άκρη των ματιών.
Χαρακιές πόνου ψυχής
βαθιές..
Και εκείνη η αυλακιά,
ανάμεσα στα φρύδια.
Όλη η φουρτούνα της ζωής
κλεισμένη μέσα της...
Τα χείλη σφιγμένα,
δειλά να τολμάει το χαμόγελο
να σκάσει
με φόβο μην πληρωθεί το τίμημα
μετά ...
Ζωή!
Τα πάντα μου τα 'δωσες!
Όλα μια στιγμή αργότερα
από τότε που μπορούσα
να τα χαρώ....

*******

ΣΚΛΗΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΚΡΙΖΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Σκληρό κομμάτι γκρίζου ουρανού,

σκεπάζει τη φωνή μου.

Ανελέητα πιέζει το στήθος μου,

και την ανάσα μού κόβει.

Σκληρό κομμάτι γκρίζου ουρανού,

πατάει πάνω μου

σε μια προσπάθεια να με ισοπεδώσει.

Σφίγγω τα χείλια,

σφίγγω τα δόντια,

σφίγγω τις γροθιές,

αντιστέκομαι.

Θυμώνω,

βουρκώνω,

πεισμώνω.

Σκληρό κομμάτι γκρίζου ουρανού,

χειμωνιάτικο και υγρό,

εγώ θα σε νικήσω

με την φωτιά που καίει

στην ψυχή μου.

 ********

Δυο μάτια

Δυο μάτια που με κοιτούν,

Δυο μάτια που μ' αγαπούν.

Δυο μάτια κλειστά,

Δυο μάτια, που ανοίγουν

στο κενό.

Δυο μάτια που δακρύζουν,

όταν κοιτούν

τα μάτια σου σφαλιστά

Δυο μάτια που ικετεύουν,

Δυο μάτια που βουρκώνουν

από παράπονο...

Τα δικά σου μάτια.

Τα δικά μου μάτια...

*********

ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ

Στέρεψαν οι λέξεις.

Σαν άδειο πηγάδι

το μυαλό μου.

Μόνο τον θόρυβο του τενεκέ

που ανεβοκατεβαίνει

άδειος από νερό,

ακούω πια.

Στέγνωσε το στόμα μου,

και ένα φιλί σου

δεν βρέθηκε να με ξεδιψάσει.

Μαζεύω με την γλώσσα μου

τα δάκρυά μου

να δροσίσω τα χείλη μου.

Οι μυρωδιές του Απρίλη

με μεθάνε καθώς,

διασχίζω μόνη μου

τον κήπο.

Θα μπορέσουμε άραγε

να τις μοιραστούμε ποτέ;

Πότε ή ποτέ;

Πως να αντέξω στην ιδέα;

Από ένα τόνο να κρέμεται

όλη μου η ζωή...

**********

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Ζεστό μεσημέρι Σεπτέμβρη...

Σε καίει, μα δεν παραπονιέσαι,

καθώς ξέρεις ότι σε λίγο θα ’ρθει το φθινόπωρο.

Ζεστό μεσημέρι Κυριακής...

Και η απογευματινή θλίψη, κάθεται στα χείλη, μα δεν μιλάς, μην γίνει λέξεις.

Καλύτερα να κατασταλάξει στην ψυχή.

Η ψυχή αντέχει.

Ζεστό μεσημέρι,

ανελέητος ο ήλιος σε καίει για να σου θυμίζει πως,

ό,τι σου δίνει ζωή, έχει πάντα κόπο, πόνο, τίμημα...