Ένα αγιοπότηρο γιομάτο απ' το αίμα των Αγίων Ποντίων,
ξεδιψά τα χείλη των τιποτένιων εκείνων Ελλήνων
που στέγνωσαν τα χείλη τους υμνώντας τα σάπια κουφάρια των βέβηλων
της μαυροφορεμένης μας φυλής.
Στις ερημιές του Πόντου ακόμα οι θρήνοι βοούν,
μοιάζουν με τα κρυμμένα μυστικά,
με τα όνειρα που έμειναν να παίζουν στις σκιές.
Τα νήματα του χρόνου έπλεξαν την ιστορία
βαμμένα κόκκινα απ' το αίμα των μαρτύρων.
Στάθηκε απέναντι τους του μέλλοντος ο ιστορικός
και έγιναν γι' αυτόν τα νήματα αυτά αγχόνη.
ξεδιψά τα χείλη των τιποτένιων εκείνων Ελλήνων
που στέγνωσαν τα χείλη τους υμνώντας τα σάπια κουφάρια των βέβηλων
της μαυροφορεμένης μας φυλής.
Στις ερημιές του Πόντου ακόμα οι θρήνοι βοούν,
μοιάζουν με τα κρυμμένα μυστικά,
με τα όνειρα που έμειναν να παίζουν στις σκιές.
Τα νήματα του χρόνου έπλεξαν την ιστορία
βαμμένα κόκκινα απ' το αίμα των μαρτύρων.
Στάθηκε απέναντι τους του μέλλοντος ο ιστορικός
και έγιναν γι' αυτόν τα νήματα αυτά αγχόνη.
2 σχόλια:
Εξαιρετικός ποιητής ο Χούλης,
προσγειωμένος, ενώ πετά στα σύννεφα
των ποιητικών του"λογισμών".
Γνώρισα την ποίησή του μέσω του διαδικτύου. Θα συμφωνήσω
Δημοσίευση σχολίου