Κι αν το σκουλήκι του καιρού στης ομορφιάς σου ενεδρεύει την ικμάδα
Τη λαμπερή του κόρφου σου δεν χαίρεται τη θέρμη, δεν τη ζει
Σε μένα είναι δοσμένη, μ’ αφροντισιά και περισσή λαμπράδα
Πάνω μου πλέκονται τα δροσερά μαλλιά και του κορμιού σου η ήβη
Κι αν το σαράκι του θανάτου ορέγεται της αμασχάλης σου το χιόνι
Ποτέ στ΄αλήθεια δεν θα το κερδίσει κανένα της αμφιβολίας ταξίδι
Ένα κομμάτι ουρανός τα μάτια σου, φουσκώνουνε τις θάλασσες μεμιάς
Και στων χειλιών σου τις αβύσσους ανθούν οι κερασιές του κόσμου
Ο θαλερός της καρδιάς σου ο κορμός εκεί ριζώνει, που εσύ ξαναγυρνάς
Γκρεμός βαθύς η ανάσα μου ξανοίγεται και να σε καταπιεί το θέλει
Μάταια. Σαράκι είμαι κι εγώ κι εσύ φαρμακερή π’ ανθοβολά λεβάντα
Για σένα κλαίω, που μοναχή στις φυλλωσιές σου δέχεσαι τα βέλη
Όμως εμέ, ο θρήνος μου, φωτιά με καίει, σαν πεθαίνω μανιασμένος
Που ταπεινή πετρούλα , ασήμαντη, τη ρίζα σου υπάρχω να λατρεύω
Σε μια της αρχοντιάς σου ελεημοσύνη μάταια, μάταια νάμαι ταγμένος
Σ’ ένα μπουμπούκι σου να ελπίζω, πως και για μένα ανθί θα σκάσει
σε μια σου αχτίδα, πως θ’ αφήσεις ν’ αναβλύσει απ’ τη χλωμή μου φλέβα
στο κρύο χώμα πως θα τρέξει ο χυμός σου και τη μοίρα μου θ΄αλλάξει
Μάταια. Στην ακροποταμιά η λεύκα μονάχη της το θέλει να φουντώνει
Κι αν άνεμος εγώ με της λατρείας μου τις παπαρούνες σε στολίζω
Μάταια. Η ομορφιά δεν ερωτεύεται και ρίζες μοναχιά θέλει ν΄ απλώνει
Ποιήματα της Σοφίας Πόταρη στο ιστολόγιο: http://sofiapotari.blogspot.com.cy/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου