Στον Aντώνη Φραγκάκο
Πόσο άγχος βαραίνει τα στήθια μας
καθώς οι χίμαιρες
αποχαιρετούν καθημερινά την πίστη μας!
Πότε μου’πες για τις μέρες που σπαταλήσαμε
στην ανώφελη σπουδή των πραγμάτων;
O τόνος σου είχε την ελπίδα της ζωής
κι ο θάνατος πώς σε βρήκε;
Kαρδιά, ξέχειλη από δύναμη
που γεννάει τη μεγαλοσύνη,
πώς μπόρεσες ν’ αποχαιρετήσεις την άνοιξη;
Περιστέρια φώλιαζαν στην ψυχή σου,
οι άνεμοι τραγουδούσαν το τραγούδι σου,
ο ήλιος της πατρίδας μας
πυρπολούσε την καρδιά σου.
Πορεύσου του θριάμβου τη στράτα
κι αντάμωσε τον ανοιξιάτικο θάνατο,
άνοιξη κι εσύ
με το περιδέραιο των εικοσιπέντε σου χρόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου