Του καφέ η συντροφιά (μικρό απόσπασμα)

Κολασμένο θηρίο θηλυκό, πρωτότοκο,
ονειρεμένε άγγελε και δαίμονα, μήπως θυμάσαι,
τον αιώνιο που’ χες στον ουρανό, παράδεισο,
τι σ’ έφερε τι σ’ έδιωξε ταυτόχρονα… και τι φοβάσαι;
Αγγέλων έγινες περίγελος κι αστείο τραγικό
μα ψάχνουν και απελπίζονται ολόχρονα, Λίλιθ που να’ σαι;
Το ολόκαυτο που είχες παρελθόν, το άπιαστο
μισούνε και ζηλεύουνε ταυτόχρονα… και τους λυπάσαι.
Της αναρχίας μάνα, που δεν έχεις παιδιά,
σου όρισαν την ποινή, είναι η εκδίκηση τους.
Της αδικίας πάντα θα μένεις μητριά
πρώτη γυναίκα εσύ, πρώτη εξορία δική σου.
Λίλιθ γυναίκα με χίλια μυστικά
χαρίζεις το κορμί μα όχι την ψυχή σου.
Λίλιθ και θαύμα και κόρη Σατανά
ίση του Αδάμ εσύ κι η Εύα αντιγραφή σου.
Λίλιθ γυναίκα που δεν έχεις παιδιά
νικήσαν το κορμί, μα χάσαν’ την ψυχή σου.
Λίλιθ για πάντα θα’ σαι του Αδάμ
απωθημένο εσύ κι η Εύα άνιση σου.