Θὰ ἔπρεπε νὰ μ’ ἔβλεπες τώρα -
τώρα ποὺ ἐγκάρδια γερνῶ καὶ ἐσπευσμένα
λὲς καὶ μὲ πέρασε ὁλόκληρη ζωὴ
μὲ φόρα ἀσυγκράτητη σὲ μία μόνο νύχτα·
τώρα ποὺ ἔχω ἐπάνω μου ἀνάγκη πιὸ πολλὴ
ἕνα παράφορα κατάδικό μου βλέμμα
ποὺ ὅλα τριγύρω φυλακὴ
νὰ χάνονται ἰσόβια οἱ φίλοι
κι ἐσὺ ποτὲ νὰ μὴν μιλᾶς
ποτὲ νὰ μὴν μοῦ γράφεις
– μὲ χόρτασε ὁ κίνδυνος κι οἱ λέξεις
κι ἴσως νὰ εἶναι καλλίτερα ἔτσι
τῆς ἐρημιᾶς μας ὁ ὑψίφωνος ὁ ἦχος.
Ναί. Θὰ ἔπρεπε νὰ μ’ ἔβλεπες τώρα –
νὰ κλαίγαμε ἀσυντόνιστα
σὰν δυὸ ἐπίμονες βροχές, ἑτεροχρονισμένες
ποὺ δὲν μποροῦν ν’ ἀγαπηθοῦν στὴν ἴδια πόλη·
μ’ ἕνα φιλὶ παρεστιγμένο
πιστὰ νὰ μοῦ κρατᾶς τὸ στόμα
νὰ μυρίζεις σκόνη καὶ βάλσαμο
νὰ γλείφεις μιὰ χυδαία τερηδόνα τῶν ὀστῶν
κι ἐγὼ κορμὶ σκληρὸ ἀπὸ γκρεμὸ καὶ ψέμα
ὅπως τὴν πρώτη τὴν φορὰ νὰ σὲ μαθαίνω.
Ὄχι, ψυχή μου. Μὴν βάλεις ζάχαρη.
Σκέτο τὸν πίνουνε τὸν ἔρωτα
οἱ μεθυσμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου