Μέσα σε τσέπες και πτυχές πορτοφολιών/
μες σε συρτάρια και παλιούς/
φακέλλους εγκαταλείπονται ό,τι ήταν/
υλοποίηση μνήμης, αντικείμενα/
φορτισμένα από ουσία ψυχής./
Γυμνά κι ανυπεράσπιστα παραδίνουνται/
στο έλεος φιλέρευνων ματιών/
στη βαρβαρότητα ανυπόμονων χεριών./
Μέρα τη μέρα αδειάζουμε τ' απομεινάρια/
απ' το μυστήριο της ζωής που αποκρατούσαν/
γίνουνται απλά χαρτιά, αδιάφορα/
αντικείμενα που πιάνουνε χρήσιμο χώρο./
Δεν απομένει παρά να πάρουν/
το δρόμο της φωτιάς.
Είναι νεκρά καθώς εκείνος που του ανήκαν.
2 σχόλια:
Μια καλημέρα με το αριστουργηματικό -κατά τη γνώμη μου- "Μανταντάγιο", που αναφέρεται στην ομώνυμη ταινία του Ακίρα Κουροσάβα:
Μανταντάγιο
Χρειάζεται ένας βίος ολάκερος
για ν' αγαπήσει κανείς τη ζωή
Edgar Lee Masters
Όχι, δεν ειμ' ακόμη έτοιμος
δε θα 'μαι ίσως ποτέ
όσο υπάρχει το άρωμα
του γιασεμιού έξω στον κήπο
τα χελιδόνια στα σύρματα του τηλεφώνου.
Όσο θα πέφτει η βροχή λοξά στο τζάμι
και θ' αφρίζει το κύμα της θάλασσας.
Όσο το πορτοκάλι θα μιμείται
τη σφαιρικότητα της γης κι η μέλισσα
θ' ασπάζεται όλα τα λουλούδια στη σειρά.
Όσο η ματιά θ' ανακαλύπτει άγνωστη γη
στις σελίδες ενός άκοπου βιβλίου
κι η ακοή θ' ακολουθεί εκστατική
τις τρίλιες κάποιου αθώρητου βιολιού.
Όσο θα παίρνω καθημερινά
το μερτικό μου από τους θησαυρούς του κόσμου.
Γιώργης Μανουσάκης, από τη συλλογή "Στ' ακρωτήρια της ύπαρξης", εκδ. Γαβριηλίδης
κ.κ.
ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου