Νόστος (Λευκωσία) (Απόσπασμα)

Κι’ όμως βαθιά στης μνήμης μου τη στέρνα που βουερή σιωπά
κάποιον ξεκρίνω ανασασμόν οπού ποτέ δε σβήνει.
Κάποτε θροΐζει μακρινή, κάποτε ξάφνου αφροκοπά
μια θάλασσα στις θάλασσες που όλες τις άλλες κλείνει.

Πώς να την πω που μοναχός εγώ την ξέρω - άλλος κανείς!
Τη γαλανήν αγάπη τους αλλού τη θέλουν άλλοι
κι’ αλλοιώτικια και πιο τρανή. Μα εσύ ψυχή δε λησμονείς
κειό το ήσυχο και ταπεινό της Κύπρος ακρογιάλι….

Ήταν σμαράγδι ένα νερό κ’ ήτανε μια αμμουδιά ξανθή
κ! ήταν η μέρα γάργαρη σα φεγγερό κρυστάλλι.
Κ’ έφτασεν η ώρα η ανοιχτή που ο κόσμος όλος ξάφνου ανθεί
κι’ ανθεί η ψυχή και γίνεται καθώς αυτός μεγάλη.