Άννα Λουζινιαν

Είχα μεταφερθεί μαζί της ως κλωστή
Νήμα χρυσό της Κύπρου
Από τα μέρη της Ανατολής
Στη μακρινή Σαβοΐα
Με είχαν κεντήσει με επιδέξιες βελονιές
Έφηβες δουλοπάροικες
Στο ολομέταξο ένδυμα
Της Άννας θυγατέρας του Ιανού
Του βασιλιά της Κύπρου
Ήταν το ίδιο ένδυμα
Που άφησε να γλιστρίσει
Από το σώμα της
Για να την δουν ολόγυμνη
Οι πρέσβεις του Αμεδαίου
Σύμφωνα με το έθιμο της εποχής
Κι έτσι να επιλεγεί ως τέλειο θηλυκό
Σύζυγος για τον πρίγκιπα της Σαβοΐας
Ταξίδεψα μαζί της διασχίζοντας
Τη θάλασσα της Μεσογείου
Με πλεούμενο
Κι άλλοτε σε μια άμαξα βασιλική
Δρόμους ατέλειωτους σε χώρες της Ευρώπης
Το ίδιο ένδυμα φόρεσε ξανά η πριγκίπισσα
Σαν πλησιάζαμε στην επικράτεια του δουκάτου
Έτοιμη να αντικρίσει για πρώτη της φορά
Τον άγνωστο έως τότε σύζυγό της
Μες στην ποδιά της τον παπαγάλο της κρατούσε
Που είχε χαθεί περιπλανώμενος στη Νίκαια
Και ευτυχώς πάλι τον ξαναβρήκε
Ήμουν εκεί κι εγώ
Χρυσό νήμα της Κύπρου
Κεντημένο ως ματσικόριδο
Στην άκρη του ποδόγυρου της Άννας
Έτσι αντίκρισα κι εγώ σαν φθάσαμε στη Σαβοϊα
Το έτος 1434 τον Φεβρουάριο μήνα
Τον πρίγκιπα να υποκλίνεται
Καλωσορίζοντας την Άννα
Κι όμως τα παραμύθια της μητέρας μου
Γνωρίζοντας πως δεν θα επιστρέψω πίσω
Μίλησα μ’ ανθρώπινη λαλιά
Αν και κλωστή χρυσό νήμα της Κύπρου
Κεντημένο στον ποδόγυρο της Άννας
Θα λειώσω είπα θα ξεφτίσω αλίμονο
Επιθυμώ διακαώς να επιστρέψω
Στο Δεινάρετο άκρο