Adieu

Δεν γνωρίζω

αν αύριο θα είμαι κοντά σου

Ίσως ήλθε η σειρά μου

εγώ να κουνώ το μαντήλι

Οι μέρες, που μου δόθηκαν

Σπαταλήθηκαν

σε κωμοπόλεις, σε φορτηγά, σε υποσχέσεις,

σε άγονες γραμμές και αθεράπευτες τύψεις

Πάντα ήμασταν ένοχοι

από παιδιά

Ακούω κάποτε τη φωνή

μιας μητέρας να πηγαινοέρχεται

στο ημίφως των πρώιμων βλεμμάτων

Καθώς πέφτει το δειλινό

με κατακλύζει η ανάμνηση

μιας ζωής που πέρασε

Κι ωστόσο μου λείπουν  μέρες και χρόνια

για να σε γνωρίσω πριν σε χάσω

Επισκέπτης σε ένα μικρό ξενοδοχείο,

που  απόθεσα τη θλίψη της εφηβείας

Δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς λοιπόν

να ξανοιχτεί σε μια θάλασσα

μυστικών μουρμουρισμάτων

Ο έρωτάς μας τόσο παράξενα

λίγος για μια ζωή

Η παλιά φωτογραφία,

που χαμογελούσαμε αγκαλιά

θα μείνει κρεμασμένη στη σιωπή του σπιτιού

Θα πάρει ο άνεμος τα φύλλα των τετραδίων

με τα παραμύθια

Ίσως απομείνει η ανάμνηση

του πρώτου λουλουδιού που σου χάρισα

την άνοιξη του μεγάλου μας έρωτα.