(γραμμένο με αφορμή τους βομβαρδισμούς στη Βοσνία και γενικά την Γιουγκοσλαβία)
Πάλι θα δεις,
ταπεινωμένα τα μπουλούκια των ανθρώπων,
να χαιρετάνε πια στερνά
τις γειτονιές που ζήσανε μαζί για χρόνια αμέτρητα.
Μέσα στις λάσπες και το θάνατο γυρίζουν,
κι ο αγέρας γύρω τους βαρύς και ακατέβατος,
της προσφυγιάς το χώμα, γράμμα από τον ίδιο κουρελόχαρτο.
Ο ήχος του Καλάσνικωφ
Φαντάζει στους νεκρούς σαν Κυριακάτικη καμπάνα.
Αλίμονο στους ζωντανούς που θα πεθάνουν,
τους πρέπει μια Σταύρωση χωρίς Κρανίου Τόπο.
«Κι΄ο σπόρος του πολέμου μην ξεχνάς πως δεν γνωρίζεις που χτυπά και που θερίζεται.(Δόξης Άγγελος «Χαϊδάρι»)»
Και ο καθένας από μας
ανήμπορος σε μια γωνιά,
θα περιμένει τη σειρά του ξορκίζοντας της μοίρας του το κάλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου