Καρέλια Αγρινίου

.............

Ακουμπισμένα βιβλία, από τις παλιά του αίγλη. Από τις παλιές καλές ένδοξες μέρες όπως αυτοσαρκαζόμενος λεει : «Η ερωμένη της» της φίλης του Ντόρας Ρωζέττη με την θερμή αφιέρωση, σε αυτόν και Εκείνον, μια μετάφραση του Ζιντ «Ο Οσκαρ Γουάιλτ και εγώ» στην έκδοση του εκδοτικού οίκου «Φλόγα» , από τον Λαπαθιώτη. Αποκόμματα πεζοτράγουδων του Κάρκο… Οι τοίχοι ντυμένοι βιβλιοθήκη. Στην κορφή της ένας αντίγραφο του Ρενουάρ.

Το σπίτι μυρίζει κλεισούρα. Τα πατζούρια κλειστά, για να μην μπαίνει ο ήλιος. Στην σκιά να απολαμβάνει τα τσιγαράκια του. Και τα ποτάκια του. Στο μισοσκόταδο. Το βράδυ προτιμούσε να φωτίζετε με κεριά. Καλύτερα για όλους αλλά κυρίως για την γυναίκα – μητέρα, την μόνη ιδιότητα που μπορεί να δεχτεί στο θηλυκό. Μόνο μητέρα. Φάντασμα και αυτή, όπως και Εκείνος. Οι πλέον αγαπημένη του άνθρωποι φαντάσματα. Αυτός εκεί, και τα φαντάσματα Εκείνου και της μητέρας του. Από τότε που χάθηκε και η μητέρα του , η αρρώστια του παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση. Δεν άναβε τα βράδια το φως και την ημέρα δεν άνοιγε τα παράθυρα. Ήταν περήφανος άνθρωπος αυτός. Δεν ήθελε να βλέπουν οι ζωντανοί την παρακμή του, καλά – καλά ούτε και ο ίδιος. Και για να μπορεί να προβάλει στις μαυρίλα τα αγαπημένα του πρόσωπα. Της μητέρας του και Εκείνου. Κυρίως Εκείνου. Καλύτερα, από την εποχή της πρέζας καλύτερα. Την είχε κόψει την πρέζα αυτός. Χρόνια. Με πόνους. Έπινε πολύ οινόπνευμα όμως, πια ήταν αλκοολικός. Αλκοολικός και δυστυχισμένος. Ένας γέρος, δυστυχισμένος αλκοολικός που ζούσε με τις αναμνήσεις του μπεκροπίνοντας και καπνίζοντας απανωτά βαριά τσιγάρα, Καρέλια Αγρινίου. Το πακέτο άσπρο. Πόσες φορές δεν έχει γράψει ποιήματα, εκεί. Βολεύει και η κασετίνα. Το πλακέ του σχήμα τέλος πάντων.

Στο τοίχο δέσποζε η φωτογραφία του εραστή του. Εκείνου… Τον μόνο που ερωτεύτηκε στην ζωή του, έτσι απόλυτα, λυτρωτικά, αιώνια. Πάνε 50 χρόνια από τότε που τον αποθανάτισε ο πλανόδιος φωτογράφος, ένα βράδυ Παρασκευής, σ’ ένα καφενείο της οδού Σταδίου. Εκείνος ότι είχε πάρει το πτυχίο του από την φιλοσοφική και έλαμπε δίπλα σε αυτόν. Ωραίο παιδί. Παθιάρης και ευαίσθητος. Νεκρός από πρέζα. Έχουν περάσει δεκαετίες και ακόμα να το πιστέψει ότι έχει για πάντα φύγει.................