Ε, ναι, είμαστε πάντα συντροφιά.
Στον σάκο μάς γρατσουνίζει τη μνήμη μια ακίδα ανεμελιάς.
Από πάνω σας πετάμε τραγανίζοντας τα φτερά μας
τρομοκρατώντας σας, αχυροκανίβαλοι ιερείς.
Με υγραμένο ράμφος σημαδεύουμε τον αέρα, σε αόρατο χάρτη
αζιμούθιο κόβουμε στους απογόνους,
σουραύλια από ανταριασμένους καλαμιώνες
ρομφαίες κουρδισμένες σε λαιμούς ακονισμένων κρίνων.
Ήταν αθώες οι επιθυμίες που μάτωσαν τα πουκάμισα
αλλά μας κάρφωσαν αναμνηστικά της πορείας.
Θυμόμαστε ό,τι δεν μπορούμε να αναστήσουμε.
Οι νεκροί στη μνήμη μας, καδρόνια, στεριώνουν τη σκεπή
πετρώνουν με το χρόνο, φτερό, στις Συμπληγάδες.
συλλογή Στυμφαλίδες όρνιθες (2003)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου