είναι σαν την μέθη του κόκκινου κρασιού
τις στιγμές που γέρνεις στο πλάι μου
σαν μικρό φοβισμένο πουλί
τις αξημέρωτες νύχτες του Δεκέμβρη
όταν σβήνει ο χρόνος
στους λεπτοδείχτες του ρολογιού
Σαν τα φτερά του αγγέλου
σε έναν ξεθωριασμένο πίνακα του Ραφαήλ
στην κάμαρη όπου ανταμώνουμε
τόσο όμοιοι μα και διαφορετικοί
σαν δυο ταξιδιώτες που κουράστηκαν να περιμένουν
στις αποβάθρες των τραίνων
τα βαγόνια που έρχονται και φεύγουν
νιώθοντας βαθειά μέσα τους το φτερούγισμα της αγωνίας
μην μείνουν για πάντα εκεί σαν δυο ριζωμένα δέντρα ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου