Τι ζητάμε;
Σε μήτρα ο κρόκος μας να σπάσει.
Πινέλο να στρώσει το ασπράδι μας στην άμμο των πιθανοτήτων.
Να μην τρώει τα τζιέρια μας η ανυπομονησία του χαμού
ούτε η φθορά, μοιρολογήτρα, να μας χαϊδεύει
με κροσσωτές ελπίδες
πως «δήθεν», δηλαδή, και «ίσως»
«θυσίες οπωσδήποτε»
εκείνο το «ενδέχεται»
και την «υπακοή στην τάξη».
Αλλά εμείς
σιωπούμε σαν υφάντρες
μες στον υμέναιο των κλωστομηχανών.
Με λόξιγκες παραμυθιών ανταριαζόμαστε πάνω στ' αδράχτια.
Ότι «θα 'ρθει η ώρα και θα δεις εγώ»
και άλλα συναφή,
κάθε που ο εργοδηγός γυρνά την πλάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου