Το τελευταίο ταξίδι

Ακούω, σφυρίζεις τρεις φορές, απ’ το λιμάνι βγαίνεις,

μεσ’ στην ομίχλη πρόβαλαν τα φώτα σου θαμπά.

Ανταριασμένη θάλασσα, τη σκίζεις σα δελφίνι,

η πλώρη σου περήφανη τα κύματ’ αψηφά.

Ο καπετάνιος στέκεται ορθός στην τιμονιέρα,

βαστάει το  τσιμπούκι μεσ’ στα δόντια του σφιχτά.

Ολούθε μαύρος ουρανός, ούτ’ ένα αστέρι φέγγει,

ορθώνονται τα κύματα αλλόκοτα θεριά.

Μονάχα το ναυτόπουλο εσφούγγισ’ ένα δάκρυ

σαν χάθηκε απ’ τα μάτια του στερνή φορά η στεριά.

Στο τελευταίο ταξίδι σου κανείς δε σε προσμένει,

ξεθώριασαν τα φώτα σου στη μαύρη σκοτεινιά...