Η ξύλινη πόρτα έτριξε ανοίγοντας, και μια μακριά πάλλευκη
γενειάδα στρώθηκε στα πόδια μας κι έφεξε τις μορφές μας, αστράφτοντας
μες στο σκοτάδι. Περπατώντας επάνω της, μπήκαμε στην καλύβα. Δυο κορμοί
δέντρων ήταν γερμένοι, για καθίσματα, καταγής. Αφού φιλήσαμε πρώτα το
χέρι του γέροντα, αρχίσαμε να γδυνόμαστε. Εκείνος είχε τραβηχτεί σε μια
γωνιά και, δίχως να μας προσέχει, κούρντιζε ήσυχα το πανάρχαιο βιολί
του, απ’ όπου έσταζαν κάθε τόσο χοντρά δάκρυα κερί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου