Eφιάλτης

Αποστάτησε μέσα στο σκοτεινό των νυχτερινών ονείρων
Πέρασε επιτυχώς από τα διόδια της Κακής Προαίσθησης
και όρμησε μπροστά μου, μέρα μεσημέρι…
Με νάιλον κάλτσα στο πρόσωπό του
τραβάει μαχαίρι
και το μπήγει στην καρδιά μου, απευθείας.
Ανελέητος δήμιος ο φόβος, με αναλαμβάνει προσωπικά.
Στρίβει συνεχώς το μαχαίρι
ξεψαχνίζοντας τα κομμάτια του τρόμου
που έσπειραν στην πολιορκία τους
οι στρατιές των αδικοχαμένων, ανυποψίαστων θυμάτων του κόσμου.
Τσακίζει το εύθραυστο βλασταράκι του κεντρικού νευρικού μου συστήματος
Ανάβει τη λάμπα του σκοταδιού της μέρας
Και με παραλύει…

Στο στηθόδεσμό μου μέσα
έχω κρυμμένο ένα κομπόδεμα κουράγιου
Πρέπει να εναντιωθώ στην παράλυση
Να κινήσω τα χέρια μου
Να το πιάσω να το κρατήσω σφιχτά
Να το επωάσω με τη θέρμη της παλάμης και των χνώτων μου

Ω, Θεοί του Δικαίου
ένα χρησμό στα μέτρα μου κόψτε
Συνδράμετε
ν’ αντέξει το αβγουλάκι μου την τρεμούλα μου
και το βάρος των μεγατόνων της ψυχής μου
ως την εκκόλαψη της Ελπίδας…