η Μαγδαλήνή

Μες σε παλάτια, που σα σπηλιά αντήχαν απ΄ τις μουσικές
Κι αστράβαν απ΄ τα μέταλλα και τα δεμένα φώτα,
Στα μάγουλά μου, που κανείς δεν τα είδεν ήλιος, οι μοσκιές
Γλίστρααν με λάγγεμα πολύ και τα δαγκώναν σαν οχιές
Στην κρουσταλλένια μου φωνή θαμπή εγλσιτρούσε νότα.


Στην τεσσεροβασίλεφτη Γιουδαία εγώ ΄μουν η Πηγή,
Του κόρφου μου τα΄ αμάραντα και μοσκοβόλα κίτρα.
Ωσάν τη φλόγα του κορμιού μου άλλη δε γνώρισεν η Γη,
Σαν της αγκάλης μου μεστή καμιά δεν ύπαρχε σιγή.
Ο έρωτάς μου νίκαγε τη Ρώμη τη νικήτρα…
…………………………………………………………….
Δεν ήταν άξαφνη αστραψιά. Τούτο συνέβη αργά, σιγά…
Ωραίος δεν ήσουν, τίποτα δεν είχες πάνω σου άξο !
Κοίταγες χάμου τα χαλίκια, ως μίλαγες σιγά και αργά.
Την τρίτ΄ ή τέταρτη φοράν άρχισε ο νους μου να ριγά
Κι ως σήκωσες τα μάτια σου, δε βάσταα να κοιτάξω.


Κι ένιωσα ορμή ασυγκράτητη στα πόδια σου να κυλιστώ.
Είδα να σειέται μέσα μου ψυχή παρθένα ως τώρα.
Την εφτυχιά τη γνώρισα στο δόσιμο χωρίς μιστό,
Τη λεφτερά, στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό σωστό
Και την υπέρτατ΄ ηδονή στον πόνον, άξια γνώρα.
……………………………………………………………..
πράματα νέα δεν έλεγες κι ούτε, με λόγια νέα, παλιά.
Από πολλούς κι από καιρούς όλα ήταν ειπωμένα.
Μά ΄χες τη δύναμη ν΄ακούς των ουρανών τη σιγαλιά
Κι όλοι για σένα (κι άψυχα κι άνθρωποι) διάφανα γυαλιά
Και διάφαν΄ η καρδιά του Θεού για σένα και για μένα !


Κανείς (και πλήθη και σοφοί και μαθητάδες και γονιοί)
Δεν ξάνοιγε το σπαραγμό στα θάματά σου πίσω
Κι αν πρόσμενες το λυτρωμό σου από την άδικη θανή,
Εγώ μονάχα το ΄νιωσα, που ήμουνα λάσπη και κοινή,
Πόσο Χριστέ ΄σουν άνθρωπος ! Και γώ θα σ΄ αναστήσω !