τραγουδά η Δήμητρα Γαλάνη
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ' αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς
Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ' του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς
ΕΝΑ ΣΠΙΡΤΟ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Ενα σπίρτο στο τραπέζι
πήρε μόνο του φωτιά
κι άρχισε η φωτιά να παίζει
στην τρελή σου την ματιά
Σπίθα πάνω σπίθα κάτω
ποιος να πήρε μυρουδιά
κι όταν ήρθε το Σαββάτο
μού'χες κάψει την καρδιά
Ενα σπίρτο στο τραπέζι
τα'καν'όλα ρημαδιό
κι ένα γέλιο τρεποπαίζει
στα χειλάκια σου τα δυο
Σπίθα πάνω σπίθα κάτω
δεν αντέχω πια ντροπές
με φιλιά σε καλοπιάνω
με πληρώνεις μ'αστραπές
Πας για να βγάλεις το άχτι σου
μα δεν θα γίνω στάχτη σου
κι αν μ'έκαψες, κι αν μ'έκαψες
να μ'αγαπάς δεν έπαψες.
Τραγουδούν ο Μανώλης Μητσιάς και η Δήμητρα Γαλάνη
τραγουδά ο Βασίλης Λέκκας
Η μπαλάντα του Ουρί
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή,
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
τραγουδά η Δήμητρα Γαλάνη
κοίτα με στα μάτια
Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά
άγια μου καρδιά κι αγαπημένη
άκουσα κι απόψε πόρτα να χτυπά
πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι.
Πώς να το ξεχάσω κείνο το παιδί
στο περιβολάκι τ' Αϊ-Νικόλα;
Έπινε τον ήλιο σα χλωρό κλαδί
πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα.
Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά
πάρε από τη φλέβα μου μελάνι
γράψε τ' όνομά του στην αστροφεγγιά
χέρι φονικό να μην το φτάνει.
Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι.
Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
Γύρισε πίσω! Γύρισε πίσω!
με τις φωνές του Μανώλη Μητσιά και της Δήμητρας Γαλάνη.
Μελαγχολικό εμβατήριο
Ξέσπασε μπόρα κι ήτανε πρωί
στη γη την κολασμένη
άλλοι στα χέρια πήραν τη ζωή
κι άλλοι είναι προδομένοι
Έπαψε πια το αηδόνι να λαλεί
στης λεμονιάς τα φύλλα
άλλοι την στράτα πήραν την καλή
κι άλλοι την κατρακύλα
Τι μας έμεινε Νικήτα
γύρνα πίσω σου και κύττα
Χιλιάδες χρόνια πάνω στον τροχό
Ποιος θυμάται πες μου τον φτωχό
Τι μας έμεινε Λευτέρη,
πού 'ναι του Θεού το χέρι
να κάψει το φονιά και το ληστή
και καινούργιος κόσμος να χτιστεί.
η φωνή της Δήμητρας Γαλάνης
Μια φορά κι έναν καιρό
Μια φορά κι έναν καιρό
όπως λεν' τα παραμύθια
κυνηγούσα τ' όνειρο
για να μάθω την αλήθεια.
Να 'ναι ήλιος, να 'ναι αστέρι;
Ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
μοιάζει με καρδούλα κλειστή;
Μια φορά κι έναν καιρό
κάποιος άγγελος διαβάτης
σ' ακρογιάλι λαμπερό
είχε γράψει τ' όνομά της.
Μα σαν πέρασε τ' αγέρι
ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
να 'ναι σα μια σπίθα σβηστή;
Μια φορά κι έναν καιρό
στην φωτιά και στον αγώνα
την αντίκρισα θαρρώ
σαν μια κόκκινη σταγόνα.
Μα πριν βγει το καλοκαίρι
ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
να 'χει στη ζωή ξεχαστεί.
με την φωνή του Μανώλη Μητσιά
ο Γιάννης ο Φονιάς
Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς
κι ενός μεσολογγίτη
Προχτές την Κυριακή μετά απ' τη φυλακή
επέρασ' απ' το σπίτι
Του βγάλαμε γλυκό, τού βγάλαμε και μέντα | 2x
μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα | 2x
Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί
στα μάτια τα μεγάλα
Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ' ακριβά
και βγήκε από τη σάλα
Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν' αντέξει | 2x
Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη | 2x
Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς
με του καημού τ' αγκάθι
Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ' όνειρο που εχάθη
Μανώλης Μητσιάς και Δήμητρα Γαλάνη
Ο παντελής
Σταμάτα Παντελή το γλεντοκόπι
δεν είναι πια στο χέρι σου οι ανθρώποι.
Κατάπιε τη στερνή σου τη μπουκιά
σε λίγο θ' ακουστεί κι η ντουφεκιά.
Αχ Παντελή! Πάει το πουλί.
Κλαίνε σε Δύση κι Ανατολή. (δις)
Ξανθός αντάρτης φέρνει το μαντάτο,
οι δυνατοί βουλιάξανε στον πάτο.
Θυμήσου το στερνό σου το πρωί,
παράθυρο στο φως είν' η ζωή.
Αχ Παντελή! Πάει το πουλί.
Κλαίνε σε Δύση κι Ανατολή. (δις)
Καινούργιος μύθος σήμερα γεννιέται,
η μάνα το παιδί στον τάφο αρνιέται.
Το είπε κι ο προφήτης ο παλιός
πως έτσι πάει ο κόσμος κι όχι αλλιώς.
Αχ Παντελή! Πάει το πουλί.
Κλαίνε σε Δύση κι Ανατολή. (δις)
με τον Μανώλη Μητσιά
οι μέρες είναι πονηρές
Γυναίκα σκύψε τo κεφάλι
γιατί έρχεται σαρακοστή
και θα σταυρώσουνε και πάλι
τον άγγελο και το ληστή.
Λένε πως πήγανε την Τρίτη
και πήρανε το Γιακουμή
μες απ' το ίδιο του το σπίτι
την ώρα που 'τρωγε ψωμί.
Κλείσ' το παράθυρο γυναίκα,
κοντεύει δώδεκα και δέκα,
σου το 'χω πει τόσες φορές,
οι μέρες είναι πονηρές.
Γυναίκα χάθηκαν οι φίλοι,
έγινε φίδι ο αδερφός,
κόψε την κάφτρα στο καντήλι
να 'χουμε απόψε λίγο φως.
Πες μου τον όρκο του προπάπου,
κι αν δε γυρίσω μια βραδιά,
να με θυμάσαι κάπου κάπου
και να προσέχεις τα παιδιά.
Κλεισ' το παράθυρο
Μανώλης Μητσιάς και Δήμητρα Γαλάνη
Παράξενη Πρωτομαγιά
{Παράξενη πρωτομαγιά
μ' αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια
ηρθ' ο καιρός του "έχε γεια"
τι να την κάνεις πια την περηφάνια.} δις
Στα δυο σου μάτια τα χρυσαφιά
σκοτάδι πέφτει και συννεφιά
ποιες μπόρες φέρνεις και ποιες βροχές
σε κουρασμένες νεκρές ψυχές
σε κουρασμένες νεκρές ψυχές.
{Παράξενη πρωτομαγιά
ο ήλιος καίει το πέλαγο στη δύση
μα της καρδιάς την πυρκαγιά
πού θα βρεθεί ποτάμι να την σβήσει.} δις
Στα δυο σου μάτια τα χρυσαφιά
σκοτάδι πέφτει και συννεφιά
ποιες μπόρες φέρνεις και ποιες βροχές
σε κουρασμένες νεκρές ψυχές
σε κουρασμένες νεκρές ψυχές.
{Παράξενη πρωτομαγιά
μ' αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια
ηρθ' ο καιρός του "έχε γεια"
τι να την κάνεις πια την περηφάνια.} δις
Παράξενη πρωτομαγιά, παράξενη πρωτομαγιά.
τραγουδά ο Μανώλης Μητσιάς
Το Μεθυσμένο Καράβι
Αρθούρε Ρεμπώ
απόχε θα μπω
στο μαυρο μεθυσμένο σου καράβι
μακριά ν'ανοιχτώ
σε κυκλο φριχτό
που ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει
Αγγέλου γιασεμιά
σκόρπισες μέσα στην βρομιά
κληρονομιά
για μας
κι εσύ παντοτινά
σε σταυροδρόμια σκοτεινά
το σατανά πολεμάς
Αρθούρε Ρεμπώ
το βράδυ θαμπό
και η πόρτα του παράδεισου κλεισμένη
κατάρα κι οργή
μοιράζουν την γη
και χέρι χέρι παν οι κολασμένοι
Αρθούρε Ρεμπώ
θα μπω στο μεθυσμένο σου καράβι
Αρθούρε Ρεμπώ
να δω ποια σπίθα σώθηκε κι ανάβει
τραγουδά ο Μανώλης Μητσιάς
Τσάμικος
Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουράβλι και το ζουρνά
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα
απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.
Από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου