Κώστας Τσιαχρής: … είμαι πιο πιστό αντίγραφο της ομίχλης

Έπρεπε...

Έπρεπε να σπάσει θρύψαλα η σιγουριά
να γεμίσουν οι παλάμες χαρακιές
από ένα ξάφνιασμα
που έφερε ξοπίσω του σκυλόψαρα
Σε θάλασσες
όπου κολύμπησα παιδί
αλλά αναπάντεχα
ρυτίδιασαν τα χρόνια μου
και βγήκα στην ακτή υπερήλικας

Έπρεπε να σκοντάψει ο ουρανός
να σηκωθεί ξανά
με ματωμένους αγκώνες
με σκισμένα γόνατα
να κουτσαίνουν τα άστρα
ράμματα παντού από μπλε
πρησμένα σύννεφα

Έπρεπε να τρακάρει το πάθος με μια κολόνα
σε δρόμο γλιστερό
που μου πήρε τα πόδια
που μου άφησε μόνο χνάρια
από πατημασιές χωλών ερώτων
λαμαρίνες χωμένες στη σάρκα
κι έναν αερόσακο
που άνοιξε τα πέταλα
λευκό λουλούδι
ύστερα απ' τη συντριβή

Έπρεπε να βγάλουν τρίχωμα τα λόγια μου
χτυπώντας ταμπούρλα μέσα στο δάσος
σπαράζοντας ωμούς ανθρώπους
κυνηγώντας ζέβρες
το άσπρο και το μαύρο της γραφής

Έπρεπε να κόψει πρόστιμο
στο κατοστάρι μου ο φόβος
να χτυπήσουν οι σειρήνες απαλά
μέσα στο πανδαιμόνιο

Για να ακούσω εν τέλει τη σοφία
στη νωχέλεια της χελώνας

**

Μετενσάρκωση

Τώρα που έριξα ήλιο
ως την τελευταία γωνιά
και οι σκόνες ταράχτηκαν σφόδρα
κι οι αράχνες απόρησαν σιωπηλά
παραδώσου φάντασμα
ύψωσε το σεντόνι σου
για σημαία ανακωχής
όλα χάθηκαν μη βρυχάσαι
ό,τι φάνταζε τρομερό
υποτάχτηκε στο χαμόγελο
μην περιμένεις κρυψώνες
σ' αυτό το στήθος
Έσπειρα το λευκό σου,
φάντασμα, στο δέρμα μου
και μοιάζω πιο πολύ από σένα
φρίκη
δεν μπορείς να μου μοιάσεις
είμαι πιο πιστό αντίγραφο
της ομίχλης
πιο αγνός αντίλαλος κεραυνού
πιο φτυστή γεωγραφία θανάτου