Γρηγορία Πελεκούδα: Από μια χαραμάδα τρυπώνει το όνειρο

Πόσο φοβάμαι μην πληγωθώ

μα η συνείδηση μου λέει

αν δεν πληγωθείς

πως θα νιώσεις την ολοκλήρωση

της ύπαρξή σου

με όλες της αισθήσεις σου

τα όρια της τρέλας να ξεπεράσεις

ν΄αγαπήσεις και ν΄αγαπηθείς

από έναν έρωτα θάνατο;

Ναι φοβάμαι μην πληγωθώ

μα αφήνομαι στο ένα να γίνω

μαζί του,

για το φιλί της αναστάτωσης

στο πανδαιμόνιο των αισθήσεων

στην τέλεια νότα που όταν ο ήχος της

μ΄αγγίζει, εγώ να παραδίδομαι

ολοκληρωτικά στο ντελίριο

της ημιμάθειας μου, στη μαγεία

της απόλαυσης μοναδικής

μελωδίας. είναι όταν φλέγεσαι.

Έρωτας τρέλα πάνε μαζί

όταν αγγίζεις τα όρια του

να παρασύρεσαι στο κενό

της φλόγας του.

**

Το παιδί των ουρανών

Νανούρισε με
φεγγάρι μ΄άστρα
ν΄αφανίσουν
τα σκοτάδια μου
η μνήμη είναι
που με κρατάει
σαν μωρό
στην αγκαλιά της,
τα ίχνη μου
πάνω στη ζωή
ποθώντας
να αποφεύγουν
τη μοναξιά τους
να ταξιδεύω
αναζητώντας
τις αλήθειες μου,
αγάπη άνευ όρων
αγάπη χωρίς
όρια,
απόλυτη αγάπη
μοναδική μελωδία
μια ανταύγεια
στην ματαιότητα μου.

**

Ένα χαμόγελο

Δώδεκα και κάτι
σου χτυπάει την πόρτα
φιλί αποχαιρετιστήριο
για να μικραίνουν
οι αποστάσεις
στων βημάτων τον ήχο.

Αν διαβάσεις το γράμμα μου
μέτρα τ΄αποτυπώματα
στις διαβάσεις θα χάνεσαι
σ΄ένα μονόδρομο,
όταν ακούσεις τον χρόνο
να σου χτυπάει την πόρτα

μη φοβηθείς θα είμαι εγώ.

Από μια χαραμάδα
τρυπώνει το όνειρο
πριν σκοτεινιάσουν τα λόγια
ως το ξημέρωμα η βροχή
θα έχει κοπάσει,
δυο σταγόνες κράτα
στις χούφτες σου
που πονάνε αγκάλιασε,

πριν αλλάξουν πορεία
ένα φιλί να σ΄ αφήσουν
στο μάγουλο,
για να διαβούνε οι λέξεις
δεν χρειάζονται χάδια
ένα χαμόγελο μόνο
ένα χαμόγελο.