Ο χρόνος έχει παγώσει και συρρικνωθεί
στις καθημερινές οικιακές ασχολίες.
Χρειάσθηκε ένας άγνωστος ιός,
μια πανδημία
&
μια απαγόρευση κυκλοφορίας,
λίγο μετά την είσοδό μου στα πενήντα,
για να με καθηλώσει
η ευκολία
με την οποία το πόδι μου γλίστρησε
μες στο στενό γοβάκι της απλής νοικοκυράς,
απ’ την οποία ευπειθώς κράτησα τις αποστάσεις
(υψώνοντας, από μικρή,
στη δική μου βραχονησίδα,
την κυματίζουσα σημαία
της πιο αδιαπραγμάτευτης,
γυναικείας ενδυνάμωσης).
Ως γνωστόν,
σχεδόν ποτέ και σε κανένα
δε δίνεται η ευκαιρία
να περιηγηθεί
στην αντιπέρα της δικής του κοσμοθεωρίας, όχθη.
Και ναι μεν, το γοβάκι ήτανε, πλέον,
αμετάκλητα μικρό για τα μέτρα μου (και τα σταθμά μου),
αλλά, για ένα δίμηνο-τρίμηνο,
υπήρξε μία εξόχως σπάνια θητεία
στην άλλη πλευρά των -γυναικείων- πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου