Πιο κοντά θα μας φέρουνε τα φτερά της σιωπής.
Τέτοιαν ώρα τ’ απόβραδο που τ’ αχνό φως παθαίνει
μη μιλάς… τι θα πεις;
τη ζωή στην ανέμη της. Μια στιγμή διακοπής
σπάνια τόσο που βρίσκεται – τη χαρά έχει τη λίγη –
μη μιλάς… τι θα πεις;
στα μαλλιά μου τα χέρια σου – δυο πηγές της στοργής –
φέρε, ως μάνα θα τάφερνε στ’ ορφανό που παθαίνει
κι ούτε λέξη μην πεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου