Δημήτρης Καραμβάλης: «Το ξέφωτο της μνήμης» (απόσπασμα)

Το βράδι έφυγαν τα πουλια

Κυνηγημένα

Μέσα στο βαθυ σκοτάδι.

Το χάραμα

Ξεκίνησε η φωτια

Στα περασμένα

Και στα τωρινα…

**

Έρημη πόλη

Άσπρο και μαύρο να εναλλάσσονται

Ασφυκτικα.

Για που δραπετεύεις πάλι

Ψυχη-μου;

Ποια μονοπάτια ανοίγεις

Κι άβατα;

Σε ποιο αλειτούργητο ξωκλήσι

Ορφανων ψυχων

Κερι ανάβεις;

`**

Εγκατέλειψε η θάλασσα

Των ναυαγίων τα ξύλα

Και τʼ άλλα, τα πιο βαρια

Τα ʼκλεισε μέσα-της για πάντα.

Πως να μαζέψω

Τα κομμάτια της ψυχης-μου

Που τά ʼδα στην ακτη

Απολιθωμένα;