Γεώργιος Ελευθ. Καραγιάννης:Ποίηση είναι ό,τι κυκλοφορεί γύρω μας ό,τι ταράζει την καρδιά μας και την ομορφαίνει

ΣΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟ ΦΩΣ

Ξεγυμνώνεται η πληγή
να κοιτάς καλύτερα μετά τη βροχή
όταν το περιβάλλον μοιάζει πεντακάθαρο.

Κι ας έχει ο ουρανός ακόμα σύννεφα…
Βρίσκεις το σφυγμό του κόσμου
και δεν σε νοιάζει αν θα μείνουν.

Τώρα που σμίγεις μες στ’ ανθρώπινα χέρια
πιάνεις τον ουρανό και τον φέρνεις στην καρδιά
και περιμένεις μιαν αυγή να ξεμυτίσει ο ήλιος
λίγο φως να ρίξει στης ζωής σου το δρόμο
να μην αφήσεις τίποτα να γίνεται τυχαία
σ’ όλα να είσαι κι εσύ μέσα
να συμμετέχεις όπως κάνεις στον έρωτα
κρατώντας το μοναδικό του βλέμμα
σαν εγγύηση ενός κόσμου ερωτικού
που ακόμα κι απ’ τη σιωπή του
εκφράζεται με ποίηση
για τον Άνθρωπο.

**

ΤΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΧΑΡΙΖΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

Πολλοί προσπαθούν να βρουν
το νόημα της ποίησης
και «σκάνε» γι’ αυτό.
Αλλά αφού δεν έχει μπει μέσα τους,
πώς θα τη νιώσουν;

Ποίηση είναι ό,τι κυκλοφορεί γύρω μας
ό,τι ταράζει την καρδιά μας
και την ομορφαίνει,
ενώ εμείς χάνουμε πολύτιμο χρόνο
ψάχνοντας να βρούμε το ποιόν της,
στερώντας στον εαυτό μας
κάθε μικρή σταγόνα ομορφιάς
απ’ ό,τι μας συμβαίνει.

Την ποίηση τη φτιάχνουμε εμείς,
όπως θα θέλαμε τη ζωή μας αύριο,
αλλά δεν την προάγουμε
να μας ευχαριστεί και μετέπειτα,
σαν το μοναδικό μας όνειρο.

Εξάλλου είμαστε και ημιτελείς.
Αλλά αυτό δε σημαίνει,
πως δεν πρέπει να εκμεταλλευόμαστε
και τις μικρότερες εκπλήξεις…

Ίσα, ίσα…
Και στα πιο ασήμαντα
πρέπει ν’ ανακαλύπτουμε χαρές
και να νιώθουμε συγκινήσεις.

**

ΠΟΘΟΣ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟΣ

Και ταξίδευα
για να σε λησμονήσω.
Έτσι νόμιζα…
Μα όπου κι αν πήγαινα,
τριγύριζες στο μυαλό.

Μα, πιο πολύ
όταν έμενα μόνος,
όταν έμπαινε απ’ το παράθυρο
μες στην καρδιά μου
ένας καυτός γαλαξίας
από μνήμες ερωτικές.

Πώς τώρα ν’ αντιπαλέψω
με τόσα συναισθήματα,
που μου ταράζουνε τα σπλάχνα
και δεν μ’ αφήνουν να κοιμηθώ;
Γιατί και τα όνειρα ακόμα
άρχισαν να κραυγάζουν
ζητώντας λυτρωμό!

Ν’ άναβ’ η νύχτα
του έρωτα τη φλόγα
κοντά σου να ’ρθω,
να βρω στην αγκαλιά σου
την αγάπη που ποθώ.