Φαύλοι οι άνθρωποι και ουδόλως εντρεπόμαστε,
μεσ’τους καθρέφτες με έκσταση να κοιταζόμαστε.
Κοιτάμε και θαρρούμε, τον εαυτό μας ότι βλέπομε,
γιατί μας τρέφει της ζωής αυτό το παραμύθι.
Πίσω τους η αλήθεια πως κρύβεται, το ξέρομε,
όμως ηθελημένα την πετούμε μέσ’τη λήθη.
Σκόρπιοι καθρέφτες, όλος ο κόσμος είναι γεμάτος,
αφού στο πρόσωπο του καθενός φαίνετ’ο άλλος.
Κι’αν τη φαιδρή καμπούρα η καμήλα, απ’ τη φύση,
δεν βλέπει πίσω της, εν γνώσει του ο «Μεγάλος»,
καυχιέται τέλειος, δυνατός και φτιάνει....<κράτος>
και τους καθρέφτες, «ψεύτες» θεωρεί κι’ έχει φτύσει.
Φαύλοι οι άνθρωποι, μες τους καθρέφτες ονειρευόμαστε,
κι’αν νιώθουμε αφυπνισμένοι ,όμως κοιμόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου