ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΩ
του Στέφανου Ζυμπουλάκη
Θα ξανάρθω
σαν το καράβι αλλαγμένο απ΄τις θάλασσες
μ΄ ένα μάτσο φως
που μάζεψα απ΄ τον πόλεμο
(το ξέρω,
πως στην καρδιά σου μέσα
ακούγεται η φωνή μου
με λίγους στίχους
που χτενίσανε το θάνατο
και βάφτηκαν με αίμα)
χωρίς πατρίδα πια
χωρίς ταξίδια
και θα σου πω στη γλώσσα των δακρύων.
Ιδού ο δρόμος μας.
Ιδού η φυγή μας.
Θα κλάψεις.
Η εξορία σκληρή μας περιμένει
να γιορτάσει με το δάκρυ μας
Και τα παιδιά
σε ποιά ελιά ή αντίσκοινο
θα καταχωρηθούνε;
Απόψε ανάμεσά μας τριγυρνά
λίγος Θεός ακόμη
καθώς η επήρεια του φωτός
ζεσταίνει τα μάτια μας
και την καρδιά μας.
Τώρα που κράτησε ψηλά
τ΄ αμαξηλάτη το κεφάλι
η ζωή θα πάρει το νερό της βρύσης.
Θα βρει τη μνήμη λιπαρή
σε δωρική αλυσίδα
και μέσ΄ απ΄ τους διάφανους
ερωτισμούς του "LIEBERSTRAUM"
μεδούλι ο έρωτας, κι ολοταχώς
οι μέλισσες μαδάνε τους βλαστούς.
Θα ξανάρθω
σαν το καράβι αλλαγμένο απ΄ τις θάλασσες
μ΄ ένα μάτσο φως
που μάζεψα απ΄ τον πόλεμο
κι απ΄ την αρχή
θα βάλεις με τα χέρια σου πηλό
να ξανακτίσεις τη φωλιά σου
καθώς αλλιώτικο το φως
θα χώνεται για βλάστηση στη γη
καθώς στο χώμα
θα φυτρώνουν οι καρδιές μας.
**
Ηλιοβασίλεμα /
Ζήνων Βίκτωρ
Βροχή από ρόδα
αντίκρυ μου,
βροχή από ανεμώνες
κι ο ήλιος σ΄ ένα πορφυρό
κηδεύεται σεντόνι.
Γάζες μαβιές, γάζες χρυσές,
τριανταφυλλένιες, γκρίζες,
απλώνονται στον ουρανό
κι η νύχτα όλο σιμώνει.
Στην πλάση όλη αχύθηκε
μια τόση πορφυράδα
που των βουνών οι κορυφές
ματώσανε κι οι κάμποι
και κάποιο δένδρο αντίκρυ μου
φλογίστηκε τόσο που λες
πως άναψε και σα λαμπάδα λάμπει.
βροχή από ανεμώνες
κι ο ήλιος σ΄ ένα πορφυρό
κηδεύεται σεντόνι.
Γάζες μαβιές, γάζες χρυσές,
τριανταφυλλένιες, γκρίζες,
απλώνονται στον ουρανό
κι η νύχτα όλο σιμώνει.
Στην πλάση όλη αχύθηκε
μια τόση πορφυράδα
που των βουνών οι κορυφές
ματώσανε κι οι κάμποι
και κάποιο δένδρο αντίκρυ μου
φλογίστηκε τόσο που λες
πως άναψε και σα λαμπάδα λάμπει.
**
1974 Μ.X. / Λεύκιος Ζαφειρίου
Δίκτυον αποχετεύσεως
Ακροπόλεως Μυκηνών –
Εγώ αποχετεύομαι
εγώ συνθλίβομαι στους υπονόμους,
τα χέρια μου οι κυβωτιόσχημοι λίθοι
ένα συμπαγές σώμα
αιωρούμαι πάνω απ’ τους προμαχώνες,
οι αγωγοί με παρασύρουν
επί των επάλξεων οι οφθαλμοί μου
εξορυγμένοι
επιθεωρούν τους πήλινους σωλήνας,
αναστραμμένα Π
φρεάτια ακάλυπτοι αύλακες
όλα με παρασύρουν
κι εκβάλλω χίλια κομμάτια
λοξώς κάτω απ’ το βόρειο τείχος.
Δίκτυον αποχετεύσεως
Μυκηνών
ακροπόλεως
ζωή μου! ζωή μου!
που τόσο σε ξέφτυσαν
στις φυλακές
στα γήπεδα
ζωή μου! ζωή μου!
αποχετεύομαι κι εκβάλλω
βορείως!
νοτίως!
απ’ όλες τις μπάντες
τούτης της πολιτείας.
Συγχυσμένος συνθλίβομαι
μεταξύ αποχετευτικού συστήματος
Αθηνών – Μυκηνών.
Ακροπόλεως Μυκηνών –
Εγώ αποχετεύομαι
εγώ συνθλίβομαι στους υπονόμους,
τα χέρια μου οι κυβωτιόσχημοι λίθοι
ένα συμπαγές σώμα
αιωρούμαι πάνω απ’ τους προμαχώνες,
οι αγωγοί με παρασύρουν
επί των επάλξεων οι οφθαλμοί μου
εξορυγμένοι
επιθεωρούν τους πήλινους σωλήνας,
αναστραμμένα Π
φρεάτια ακάλυπτοι αύλακες
όλα με παρασύρουν
κι εκβάλλω χίλια κομμάτια
λοξώς κάτω απ’ το βόρειο τείχος.
Δίκτυον αποχετεύσεως
Μυκηνών
ακροπόλεως
ζωή μου! ζωή μου!
που τόσο σε ξέφτυσαν
στις φυλακές
στα γήπεδα
ζωή μου! ζωή μου!
αποχετεύομαι κι εκβάλλω
βορείως!
νοτίως!
απ’ όλες τις μπάντες
τούτης της πολιτείας.
Συγχυσμένος συνθλίβομαι
μεταξύ αποχετευτικού συστήματος
Αθηνών – Μυκηνών.
**
Κι όταν
σου πουν να με πυροβολήσεις... / Μιχάλης Ζαφείρης
στον
Χουσείν
Κι όταν σου
πουν να με πυροβολήσεις
Χτύπα με
αλλού
Μη
σημαδέψεις την καρδιά μου.
Και που
βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δε θα
΄θελα να το λαβώσεις.
Τ. Λειβαδίτης
Ήταν αυγή
την ώρα που
παιχνιδίζοντας ανεβαίνεις ήλιε.
Το
σφυροκόπημα του φωτός,
ανελέητα
θρυμμάτιζε τη μνήμη
παρασύροντας
τη λευκότητα του χιονιού.
Το
ηλιοστέφανο καμπυλώνοντας
την
κορυφογραμμή,
σε χίλιες
παράξενες κινήσεις
σπούσε τη
ταραγμένη αρμονία
και τότε
πρόβαλε
η σκληρή
μορφή σου
τραχιά και
επίμονη
σέρνοντας
την πισώπλατη μαχαιριά.
Και αυτό θα
συνεχίζεται
ως την
αμυδρή εκείνη στιγμή
που η
θολωμένη θρόμβωση
θα ενώσει τα
χέρια μας
κι έτσι
σφιχταγκαλιασμένα
θα κρατήσουν
το τουφέκι της νίκης.
Εσύ ο
Τούρκος κι εγώ ο Έλληνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου