Πιάνεται το … άπιαστο; / Λαμπρινή Λιάτσου

Άραγε, πιάνεται ο ουρανός ;
Θωρώντας τον κατάματα
σαν είσαι ξαπλωμένος
τ’ ανάσκελα πάνω στη γη
θαρρείς πως θα τον πιάσεις:
αρκεί μονάχα έτσι απλά
τα χέρια σου ν’ απλώσεις…
Μα να το κάνεις με ΨΥΧΗ.

Προσπάθησαν τα σύννεφα, να τον περικυκλώσουν
τον ήλιο βάλαν αρχηγό, μήπως και τον θαμπώσει
και τους τρελούς αέρηδες κι αυτούς τους κάναν φίλους.
Όλοι μαζί, μάλλον, μπορεί και να τα καταφέρουν.

Άπιαστα, ίσως τ’ άπιαστο μπορέσουν να το πιάσουν!

Τ’ αεροπλάνα στάθηκαν, μην τάχα και τον κόψουν...
Μαζεύτηκαν σμήνη πουλιά, μήπως και τον μεθύσουν
τραγούδια σαν του πουν γλυκά με το κελάηδισμά τους
κι έτσι ζαλίζοντάς τονε, κάπου τον εγκλωβίσουν.

Παρακαλώ σε, μάτια μου, και τρις παρακαλώ σε
κράτα τις χούφτες σου σφιχτά
κει μέσα να φωλιάσει!
Δικός σου να’ ναι ο ουρανός
δικά σου και τ’ αστέρια.