Πιο πολύ την πλήγωσε εκείνο το δαχτυλίδι
(ήταν ο αρραβώνας της μητέρας του∙ εκείνη το ’χε
από την πεθερά της, μάνα τού ανδρός της).
Αυτό το δαχτυλίδι της Αγλαΐδας, αυτό τής άφησε
πάνω στο κομοδίνο, δίπλα στο στεγνό συζυγικό κρεβάτι της,
πρώτη νύχτα του γάμου της.
Και έφυγε με πλοίο από τη Ρώμη για την Έδεσσα.
Όχι πώς ζήλεψε τα πλούτη και τους μύθους της Συρίας,
ή την Έφεσο με τις επτά κατακόμβες της.
Πήγε εκεί γιατί του έμειναν σαράντα χρόνια μόνον να πονέσει.
Κι ενώ ο αρχιεπίσκοπος άκουγε: «Ζητήσατε τον Άνθρωπο του Θεού
να ικετεύσει υπέρ της Ρώμης»,
εκείνη μονολογούσε: «Ζητήσατε, σας ικετεύω, τον Αλέξιο,
ζητήσατε τον άνθρωπό μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου